Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
’t Was eyn van de schyrste sümmers sinds jaren. ’n Steltje koedel-duumkes haren hoer nüst baud in de wagen-schuyre stuuv achter de bander-doere. Op ’n dag sloygen bayde olden de vloegels uyt. Se wullen voer de jungen wat te bikseln halen en loyten darum de lütjen heyl en dal allind achter.
’n Setje later kwam ’t mannechy werum.
“Wat is hyr wel neyt geboerd,” seed’ ’e, “wel het ju wat an-daan, kinder. Ju binnen ja glad uyt stuyr.”
“Ach, pabbe,” seden se, “hyr kwam net ’n grode buus-joede voer by. Dey sag d’r so mys en mal uyt! Dey gloop so maar mit syn grode glinne ogen in uns nüst. Daar binnen wy so bange van worden!”
“So,” seed’ de vader, “waar is ’e bleven?”
“Nou,” seden se, “hey is daar hin gaan.”
“Wacht mar,” seed’ d’ olde, “’k ga achter hum an. Stil mar, hoor! Ik sal hum wel krygen.”
Hey vloog d’r achter an. Dou ’e d’ hoern om kwam, loyp daar de leywe.
Maar ’t koedel-duumke was neyt bange. Hey streek
dele op de rugge van de leywe en begun op hum te raggen. “Wat hest du by myn
huys te soyken,” seed’ ’e, “en wat mekeyrt dy wel om myn kinder so bange te
maken?”
De leywe trok suk d’r niks van an en loyp gewoon doer.
Dou woyrd’ ’t lütje koedel-duumke nog vergrelder. “Du hest daar niks te soyken,
seg ik dy! En as d’ nog eyn maal werum komst, din solst eys wat seyn. Ik
dou ’t neyt geyrn,” seed’ ’e en tol daarby syn eyne pode op, “maar din trap
ik dy so dyn rugge in ’nkander!”
Dou vloog ’e werum naar syn nüst.
“So, kinder,” seed’ ’e, “dey he’ ’k goud tamteyrd. ’k Heb hum ’t even schyr
of-leyrd. Dey komt noyt werum.”