Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
’t was ein van de schierste Sümmers sinds Jahren. ’n Stelltje Kœdelduumkes harren
hœr Nüst baut in de Wagenschüre stuuf achter de Banderdœre. Op ’n Dag slögen
beide Ollen de Flœgels üüt. Se wollen fœr de Jongen wat te bickseln halen en
löten darom de Lüttjen heilendal allind achter.
’n Settje later quamm ’t Mannechie weerom. „Wat is hier well neit gebœrt,“ see
’e, „well hetj ju wat andaan, Kinder. Ju binnen ja glatt üüt stüür.“
„Ach, Pabbe,“ seden se, hier quamm nett ’n grode Buusjœde vœrbi. Déj sach
der so mies en mall üüt! Déj gloop so maar mit sien grode glenne Ogen in ons
Nüst. Daar binnen wi so bange van worden!“
„So,“ see de Vader, „waar is ’e bleven?“
„No,“ seden se, „hei is daarhen gahn.“
„Wacht mor,“ see d’ Olle, „’k gah achter hom an. Still maar, hoor. Ik sall
hom well kriegen.“
Hei floog der achter an. Do ’e d’ Hœrn om quamm, lööp daar de Leiwe.
Maar
’t Kœdelduumke was neit bange. Héj streek dele op de Rogge van de Leiwe en
begonn op hom te raggen. „Wat hest du bi mien Hüüs te söken,“ see ’e, „en
wat mekeiert di well, om mien Kinder so bange te maken?“
De Leiwe trock sok der nix van an en lööp gewohn dœr.
Do wöör ’t lüttje
Kœdelduumke noch vergrellter. „Du hest daar nix te söken, segg ik di! En as
’d noch einmaal weerom kommst, dinn sollst eis wat seihn. Ik do ’t neit geern,“
see ’e en toll daarbi sien eine Pode op, „maar dinn trapp ik di so dien Rogge
in ’nkander!“
Do floog ’e weerom naar sien Nüst.
„So, Kinder,“ see ’e, „déj hebb ’k good tamteiert. ’k hebb hom ’t even
schier oflehrt. Déj kommt noit weerom.“