Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
’t Tuynekruypertjen had syn nes in de schuyre eboud. Op een keer waenen de ouers
allebey uyt-evloegen – se wollen wat te eten voer der jongen halen – en loeten
de kleyntjes helemale allinnig achter.
Na een schofjen kümp de vaar weer t’huys.
„Wat is hyr geboerd?” seeg e, „We hev juylen wat edaan, kynders? Juylen
bin helemale in de wyre!”
„Ach, va,” segen se, „der kwam hyr net so ’n grote buman voerby. Hiy sag
der so hellig en eng uyt! Hiy keek mit syn grote ogen in ons nes. Dat hev ons
so bange emaek!”
„So,” seeg de vaar, „Waar is e hinne egaan?”
„Nuun,” segen se, „hiy güng dee kante uyt.”
„Wach mar!” seeg de vaar, „ik ga hüm achter na. Stille mar, kynders! Ik
grype hüm we’ in de kladden.”
Dan vlyg e der achter an.
As e de huuk ümme kümp, loop daar een leeu.
Mar ’t tuynekruypertjen is neet bange. Hiy geet op de leeu syn rogge sitten
en begint op hüm te schellen. „Wat he’ j’ by myn huus te soeken,” seeg e, „en
myn kynders bange te maeken?!”
De leeu trek syn eygen der niks van an en loop voer dae.
Dan geet e noch voel arger tekeer, ’t kleyne opdondertjen. „Je hemmen
der niks te soeken, hoer je m’n! En a’ j’ noch es weerümme kumen,” seeg e,
„dan su’ j’ we’ es syn! Ik do ’t neet grege,” en daarby tilt e syn ene poot
op, „mar dan trap ik ju so de rogge in!”
En dan vlyg e weerümme naar syn nes.
„So, kynders,” seeg e, „dat he’ ’k hüm we’ of-eleerd. Dee kümp hyr neet
weer.”
Frontpage
[AS Spelling] 