Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
Stellingwerven Low Saxon
Listen to this translation
narrated with native pronunciation:
Language information: Stellingwerven Low Saxon is one of the varieties of the Low Saxon language,
spoken in the southeastern part of the Netherlands province of Fryslân (Friesland). It is one of the dialect groups with Frisian substrates (like
Low Saxon of Groningen, Emsland, Oldenburg and Eastern Friesland). [Click here for more.]
Et doempien hadde zien nust in et waegenhokke. Op een keer weren beide oolden uutvleugen. Ze hadden eten haelen wild veur de jongen en hadden de jonkies hielendal allienig laoten.
Nao een schoffien komt heit-doempien weer thuus.
“Wat is hier gebeurd?” zegt hi’j. “Wie het jim wat daon, kienties? Jim trillen van de schrik!”
“Och heit,” zeggen ze, “d’r kwam zoe’n mal, groot ding langes dat oons verschrikt maekt het. Et zag d’r zo lelk en griezelig uut! Et loerde mit zien grote ogen bi’j oons in ’t nust. Dat het oons zo benauwd maekt!”
“Zo,” zegt de heit, “waor is et hennegaon?”
“Now,” zeggen ze, “et is die kaant uutgaon.”
“Waacht mar es evenpies,” zegt de heit, “ik gao ’t aachternao. Zit d’r mar niet over in, kiender. Ik zal ’t wel te pakken kriegen.”
En dan vligt hi’j d’r aachteran.
As hi’j de hoeke ommekomt, lopt daor de leeuw.
Mar et doempien is niet bange uutvalen. Hi’j strikt op ’e rogge van de leeuw daele en begint die uut te hoetelen. “Wat heb ie bi’j mien huus te zuken?” zegt hi’j, “en mien jonkies bange te maeken?”
De leeuw trekt him d’r niks van an en lopt gewoon deur.
Dan begint et kleine raosbekkien nog meer tekeer te gaon. “Ie hebben d’r niks
te maeken, zeg ik jow! En aj’ nog es weerommekommen,” zegt hi’j, “dan zuj’ wel
es zien wat d’r gebeurt! Ik doe et niet graeg,” zegt hi’j, en hi’j tilt zien
iene potien op, “mar dan breek ik je de rogge.”
En dan vligt hi’j weeromme naor et nust.
“Zo, kienties,” zegt hi’j, “dat he’k him ofleerd. Die komt hier niet meer daele.”
Frontpage
[Dutch
Spelling] 