Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
Hamborgsch, Hamborger Platt
Low
Saxon (“Low German”)
Northern (Low) Saxon Variety of Hamburg
Listen to
this translation narrated with near-native pronunciation:
De Tuunkrüper hett sien Nest in ’n Wogenschuur hatt. Mol sünd de Ool’n beide
för ’n Törn utflogen west. Se harrn för ehr Jung’n wat to freten hooln wullt
un hebbt
de Lütten ganß alleen loten.
No ’n Tietlang kümmt de Ool wedder no Huus.
„Wat is’n hier passeert?“ secht he. „’keen hett jo wat doon, Kinners?
Ji sünd jo ganß verschüchtert!“
„Och, Vadder“, secht se, „hier is eben so’n groten Bumann vörbikom’.
Och, nee! Wat seehch de beus un gresig ut! De gluup mit sien groten Ogen no
uns Nest rin, un dor hebbt wi uns so vör verfiert!“
„Och, so!“ secht de Ool, „Wo is he denn nu afbleben?“
„Jo“, secht se, „he is dor langs gohn.“
„Teuf!“ secht de Ool, „den will ik no. Weest ji man still, Kinners! Den
will ik woll kriegen.“ Dormit flücht he denn jo ok achterran.
As he üm de Eck kümmt, dor is de Leuw dat, de dor langs geiht.
De Tuunkrüper is jo ober nu keen Bangbüx, nä? Nee! He sett sik up den
Leuw sien Rüch hen un fangt an to schimpen: „Wat hest du bi min Huus to seuken“,
secht he, „un mien lütten Kinners to verfiern?“
De Leuw kiehrt sik dor gor nich üm un geiht eenfach wieder.
Dor schimp he noch doller, de lütte Kröötsack: „Du hest dor gor nix verloorn,
will ik di mol seggen! Un wenn du mol wedderkümmst“, secht he, „denn schast
man mol sehn! Ik mag dat jo eenklich nich doon“, secht he – un dormit beurt
he sien een Been hooch – „sünst pedd ik di glieks den Rüch in!“
Denn flücht he wedder torüch no sien Nest hen.
„So, Kinners“, secht he, „den heff ik dat afliehrt. De kümmt nich wedder.“