Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
Mortítlingurin plagdi at hava reiður í bilskúrinum. Eina ferð vóru tey gomlu
flogin av stað. Tey høvdu ætlað sær at finna mat til ungarnar og høvdu latið
teir smáu vera púra einsamallar eftir.
Nakað seinni kom mortítlingspápin heim aftur.
“Hvat er hent her?” spurdi hann. “Hvør hevur gjørt seg inn á tykkum, børn?
Tit eru jú ræðslusligin!”
“Áh, pápi,” søgdu teir, “ein stór grýla kom her framvið. Hon sá so óð
og øgilig út. Hon stardi niður í reiðrið við sínum stóru eygum. Tað gjørdi
okkum so bangin!”
“Íðan,” segði pápin, “hvagar fór hon?”
“Jú,” søgdu teir, “hon fór handan vegin.”
“Bíðið!” segði mortítlingspápin, “eg skal fara eftir henni. Ræðist ikki,
børn. Eg skal fáa fatur á henni.” Og so fleyg hann aftan á henni.
Tá ið hann kom um hornið, var tað leyvan, ið gekk har.
Men mortítlingurin ræddist ikki. Hann setti seg á bakið á leyvuni og fór
at skelda hana. “Hvat hevur tú í mínum húsi at gera?” segði hann, “og so loypir
tú ótta á børnini hjá mær!”
Leyvan lætst ikki um vón og helt bara fram at ganga.
Tað fekk tann lítla nasadjarva stavnin at deila upp aftur meira. “Her
hevur tú einki at gera, skal eg siga tær! Og kemur tú aftur,” segði hann, “ja,
so skalt tú fáa at síggja! Mær dámar ikki at gera tað,” segði hann og lyfti
at enda annað beinið, “men eg bróti ryggin á tær við einum trampi!”
Síðani fleyg hann aftur til reiðrið.
“So, børn,” segði hann, “eg havi lært hasa eitt og annað. Hon kemur so
ikki aftur.”
Frontpage
[Translation
1] 
