Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
’t Wenterkunningske ha zunne nest in de schop. Oit’s ware de aawlui bei uit
vliege, ze won wa te ete vur hullie jong haole, en liete de klein olling allenig
aachter.
Nao ’n welleke kumt ’t vadder-wenterkunningske wir thuis.
“Wa’s ter hier gebeurd?” zittie. “Wie hi ullie wa gedaon, kender? Gullie zet
olling
in de waors.”
“Och, vadder,” zegge ze, “d’r kwaamp hier net zonne groten boeman vurbe. Die
zaag d’r zo beus en akelijk uit! Die bliekte mi zun grote ooge in onze nest.
Da hi
ons zo bang gemakt!”
“Zo,” zi de vadder, “wor issie gebleve?”
“Nou,” zegge ze, “hij is dorhinne gegaon.”
“Waacht mar ’s,” zi de vadder, “ik ga hum aachternao. Stil mar ’s, kender, Ik
zal
hum kraege.”
Dan vliegtie er aachteraon.
Essie den hoek um kumt, lupt daor unne leuw.
Mar ’t wenterkunningske hi ginne schrik. Hij go zitte op de leuw zunne rug en
begint op ’m te schaene. “Wa hedde gij be men huis te zuuke, zittie, en men kiendjes
bang te make?”
De
leuw trekt z’n eige der niks van aon en lupt gewoon weijer.
Dan gottie nog veul heftiger te keer, ’t klein opdonderke. “Gij het daor niks
te make, zeg ik oew! En esge nog ’s terugkomt, zittie, dan zulde wel ’s zien!
Ik duuget nie geire,” zittie, en dorbe tilt ie zun een pootje op, “mar dan trap
ik oe zo oewe rug in.”
Dan vliegt ie wir trug nor zunne nest.
“Zo, kender,” zittie, “die he’k ’t wel afgeleerd. Die kumt noit mer trug.”