Ossenbrügger Plat

Westphalian Low Saxon
Osnabrück Dialect

Listen to this version of the story:

[Download m4a]

Translation and Narration: Joachim Kreimer-de Fries

Location: Berlin (Germany), raised in Osnabrück (Ossenbrügge), Lower Saxony (Germany)

Orthography: in part based on K.-W. Kahl (Click on “Orthography” in the left frame, third line.)

Language information: Westphalian Low Saxon is one of the varieties of the Low Saxon language, spoken in the German region of Westfalen (Westphalia). Some of the dialects on the Netherlands side of the border in that region might be classified Westphalian. [Click here for more.]

[Midde Saxon original]
[Another translation in this dialect]

[German Spelling] [Dutch Spelling]   

Van dän Niëtelküönink

Et geschoich up enen Fröijaorsdag,
Asse gröunen män Bäüme un Hagen saoch
Un mank de Krüder viële schäune Bloumen,
Män häörde Swirren wyd van Bäümen
Daor bowweden Vüëgel, graute un kleyne,
Nester, up dat se nich liäwen alleyne.

En Niëtelküöning wuonde wul tofriär
Met Wyw un Kinners in ene Stie,
In ’ne Wagenschuur wual afgeliägen,
Daor Balken konnen iäre Nester driägen.

Ens wören uutfluogen de Aulen,
Wyldat se Foder finen wollen
För iäre Jungen tohuus in dän Neste,
Dat se gout iäten un wassen up’t Beste.
Man wyl se uutfluogen wören to tweyne,
Wören de Jungen gans aleyne.

As dän de Vader to dat Nest wier kwam,
Was daor en arget Gelute an Gang.
Dao sproik he »Worümme dat, Kinners myn,
Wär däe ju an socke Layden un Pyn?«

»Leywe Vader,« roipen se, »häöret Ji!
En gruawe Unwicht kwam hier vörbi.
Säär greyslik saoch he uut un slim.
Sine Augen glupkeden kwaut un met Grim
In uset Nest. Daor kraygen wi Pyn.
Wu konnen wi dao aune Angste syn?«

»Waorhen, Kinnerken myn,« sau sproik he daor,
»Wao is de Unwicht bliëwen? Segget to!«
»Leywe Vader« häw he to Antwort kriëgen
»He göng van hier up dänne Wiägen.«

Al faort sproik de Vader »Töuwet gi hier!
Syt gi schäun stille! Bewiset fyn Syr!
Ik wil em folgen un sal em wual krigen.
Daorümme müëtet gi schulen un swigen.
Gi drüëwet nu nich früchten määr.
Ik wil gawwe kuomen wier hiär.«

De Niëtelküöning is up dän Wiäge fluogen,
Un as he kwaym ümme enen Buogen,
Saych he daor enen Löwwen goun
Met breden Rügge un lanke Maan.

Män de lütke Vuëgel was unverfärt,
Asse wör dän Löwwen syn Kraft weynig wärt.
He floig up dän Löwwen syn Rügge met Hast,
He sett’de de Klauen daor inne fast
Un föng en säär luut Schännen an,
Asse luut en Vuëgel auk schännen kan.

Män de Löwwe häörde nich dän lütken Rider
Un göng sinen Wiäge gans stille wider.

Daor wörde dat Kärlken syn Torn nau slimmer.
Syn Mout wörde drister, syn Flöüken grimmer.
»Ik segge di, slumpe Bäusewicht,
Mine Kinner verfären verläuwe ik nicht!
Un küms du wier to minen Nest,
Is et en Misdaot, de du dois tolest.
Ik wil et nich gären doun. O neyn!«
Un he lüftede an eyn van syn Beyn,
»Daoch dan dä ik et – God mogte mi friäken:
Met minen Beyn dyn Rügge tobriäken.«

Sau floig he torügge to sinen Huus,
Wao de Kinnerken töuw’den, elk stil as en Muus,
Un sproik »häöret, Kinner! Ik gayw dän syn Läär.
Dey kümp nu nich wier. Ney, nümmer määr!«