Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
Language information: Eastern Friesland Low Saxon is one of the varieties of the Low Saxon language,
spoken in the German region Eastern Friesland (Ostfriesland). It is one of
the dialect groups with Frisian substrates (like Low Saxon of Stellingwerf
and Groningen).
[Click for more.]
De Tuunkruper harr sien Nüst in d’ Wagenschüür. Ins wassen de beid Ollen utflogen. Se wullen de Jungen wat to foren kriegen un harren de Lüttjen lievalleen laten.
Achter ’n Sett kummt de Oll weer in Huus.
„Wat is d’r hier geböört?“ seggt he, „Well het jo quaads doon, Kinner? Ji bünt ja heel un dall verjaggt!“
„Och, Vader [Vaar],“ seggen se dor, „hier kwamm jüst so ’n baldadergen Bellmer langs, de leet d’r so quaad un grieselk van of! De luurt mit sien groot Ogen to uns Nüst in, dat wi uns d’r so leep verfehrden.“
„So?“ see de Oll, „wor is he dann bleven?“
„He is de Kant angahn!“ seggen se.
„Töövt eets!“ seggt do de Oll, „de schall ik na! Bedaart jo man, Kinner, de schall ’k wall kriegen.“
Dann flüggt he d’r achter to.
Do he um ’t Hook to kummt word h’ gewahr: dat is ’n Lööw, de dor langs geiht. Man de Tuunkruper maakt sük neet bang. He daalt up de Lööw sien Rügg un fangt an t’ schellen: „Wat deist du bi mien Huus un verfehrst mien Kinner?“
De Lööw brannt sük dor heel neet um un geiht sien Padd.
Do schellt ’t noch feller, dat drieste Keerlke: „Du hest dor neets ni verloren, dat segg ik di, un wullt du weerkomen, dann schallst ’t mol sehn! Van rechtens mag ik ’t neet doon,“ seggt he un tillt sien Beentje umhoog, anners wull ’k di d’ Rügg vernelen.“
Un sluupsteerts flüggt he weer up sien Nüst an.
„So, Kinner,“ seggt he, „de hebb ik ’t bimeten. De kummt neet weer.“