Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
Einu sinni var músarindill sem gerði sér hreiður í bílskúr. Hann bjó þar með
fjölskyldu sinni. Dag einn fóru hann og makinn hans út til að leita að æti
fyrir ungana sína, þau skildu ungana aleina eftir.
Eftir stutta stund snéri músarindilspabbinn heim.
“Hvað hefur gengið hér á?”, spurði hann. “Hefur eitthvað komið fyrir?
Þið ungarnir lítið út fyrir að vera dauðhræddir!”
“Pabbi!” sögðu þeir, “Stærðar skrímsli kom. Það virtist mjög hrætt! Það
starði ofan í hreiðrið okkar með sínum stóru augum! Það gerði okkur dauðhrædda!”
“Ég skil,” sagði hann, “hvert fór það?”
“Það fór í þessa átt!”
“Þið ungarnir bíðið hér,” sagði músarindilspabbinn. “Ég ætla að fara og
kenna því lexíu sem það gleymir ekki! Hafið engar áhyggjur ungarnir mínir.
Ég næ því.” Svo fór hann á eftir skrímslinu.
Hann flaug fyrir horn og sá ljón á gangi, en músarindillinn var ekki hræddur.
Hann lenti á baki ljónsins og byrjaði að garga á það. “Hvern fjandann á það
þýða að koma að hreiðrinu mínu og hræða líftóruna úr ungunum mínum?”
Fjallaljónið hlustaði ekkert á músarindilinn, heldur hélt göngunni áfram.
Þetta pirraði músarindilinn jafnvel enn meira og hann byrjaði að öskra
eins og ljón á fjallaljónið. “Þú átt ekkert með það að koma að hreiðrinu mínu
og ef þú kemur þangað aftur,” sagði hann, “þá muntu heldur betur sjá eftir
því! Ég kæri mig yfirleitt ekki um ofbeldi, “ sagði hann og lyfti öðrum fætinum
upp í loft, “en þá skal ég brjóta á þér bakið á svipstundu!”
Eftir að hafa komið þessum skilaboðum áleiðis, flaug hann heim í hreiðrið.
“Það er ekkert að óttast ungarnir mínir,” sagði hann, “Ég hef kennt skrímslinu
lexíu. Það kemur ekki aftur.”