Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
Drenthe Low Saxon
Listen to
this translation narrated with native pronunciation:
’t Tuunkroepertien had zien nust ebouwd in ’t achterhuus. Op ’n keer waren allebeide de oldeluui uut-evleugen um wat èten veur de jonchies te halen – en ze hadden heur hummelties glad allennig thuus elaoten.
Nao ’n toertien komp de va weer bij huus. “Wat is hier dan an de haand?” zeg e. “Wie hef oe wat edaone, kiender, da’j ja hielemaole schrikkerig bint?”
“Och Va,” zegt ze, “D’r kwaamp hier krek zo’n dikke bullebak veurbij, die zag d’r zo gemien en grouwelik uut. Hij gaapte mit zien grote ogen zo oens nussien binnen. En doar binne wij zo benauwd van ewörden.”
“Zo,” zeg de va. “Woar is e hen dan?”
“Nou,” zegt ze “Hij is die kaanten uut egaone.”
“Wach ie mar iens èempies,” zeg de va, “ik gao d’r drek achterheer. Stille
mar, kiender. Ik zal ’m wel kriegen...”
En hij vlug d’r achterhen.
As e de hoek um komp löp doar de leeuwe.
Mar ’t tuunkroepertien is niet bange uut-evallen. Hij giet bij de leeuw op
de rogge zitten en begunt ’m uut te schelden. “Wat he’j bij mij bij ’t nust
te zuken, ieje?!” zeg e hellig “en mien jonchies benauwd te maken?!”
De leeuwe trek ’m d’r niks van an en löp gewoon wieder asof e niks eheurd
hef.
Nou begunt dat klein krummeltien nog hetsiger an te gaon. “Ie hebt doar niks
te zuken, vertel ik oe! En a’j nog iens weer duurt te kommen,” zeg e “dan
zu’j ’t wel marken! Ik doe ’t niet geern“ – en hij hold zien iene pootien
in de locht – “mar aans mu’k oe de rogge deur de midden trappen!”
Doarnao vlug e weer op zien nust an.
“Zo kiender,” zeg e. “Dat he’k hum mooi of-eleerd. Die krie’w hier nooit
weer te ziene!”