Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
Ollandsch, Ollanner Platt
Low Saxon (“Low German”)
Northern (Low) Saxon Variety of Dat
Ole Land (Das Alte Land)
Listen to this translation
narrated with native pronunciation:
Location: Norderstedt, Schleswig-Holstein (Germany)
Transcribed from the recording: Reinhard F. Hahn, Seattle & San Francisco (USA)
Facilitator: Jürgen Hebold, Barmstedt, Schleswig-Holstein (Germany)
Language information:
This dialect belongs to the Lower Elbe group. Olland (or “Dat Ole Land,” German
“Das Alte Land”) is a primarily fruit- and vegetable-growing area situated
in two German states: Hamburg and Lower Saxony. The area is said to have been
founded by settlers from the Netherlands.
[Click for more.]
De Tuunkrüper hett sien Nest in ’t Wogenschuur hatt. De beiden Olen sünd mol
utflogen ween, wielt se för jümehr Jüngen to leben hooln wullen, un hebbt de
Lütten ganz alleen loten.
No een Tietlang kummt de Ool warrer no Huus.
„Wat is hier possiert?” seggt he. „’keen hett jo wat doon, Kinner? Ji sünd jo ganz verstüürt!“
„Och, Vadder“, seggt se, „hier keum eben so’n groten Bumann vörbi. De sehg so beus un gresig ut! De gluupsch mit sien groten Ogen no uns Nest rin. Dor hebbt wi uns so vör verfehrt!“
„So“, seggt de Ool, „woneem is he denn afbleben?“
„Jo“, seggt se, „he is dor rünner gohn.“
„Teuf!” seggt de Ool, „Den will ik no. Weest ji man still, Kinner! Den will ik wull kriegen.”
Dormit flüggt he em no.
As he üm de Eck kummt, dor is dat de Leuw, de dor langsgeiht.
De Tuunkrüper is ober nich banghaftig. He sett sik up den Leuwen sien Rüch un fangt dat Schimpen an. „Wat hest du bi mien Huus to doon,“ seggt he, „un deist mien lütten Kinner verfehrn?!“
De Leuw kiehrt sik dor gornich an un geiht sien Gang.
Dor fangt he noch duller an to schimpen, de lütt Kröötsack. „Du hest dor gornix verlorn, will ik di man seggen! Un kummst du warrer“, seggt he, „denn schaßt du man mol sehn! Ik mag ’t man nich doon“, seggt he, un dormit bört he sien een Been in’n Enn, „sünst pedd ik di fuurts den Rüch in!“
Dorop flüggt he warrer trüch no sien Nest.
„So, Kinner“, seggt he, „den hebb ik dat afliehrt. De kummt nich warrer.“
Frontpage
Translator and Narrator: 
[German
Spelling] 