Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
Limburgish,
Lonerland Dialect of Vliermaal (Belgium)
Listen to
this translation narrated with native pronunciation:
Het wénterkeuninkske ha zénne neis inne kèrresjawl. De aa keuninkskes woare enne
goeie keer oëtgevloeëge – ze weuille voeier zukke veur hun jeung – en se honne
doabè hun jeung heilegans allein in perdel geloate.
Noeë a turke kump het voier
keuninkske tos.
“Waa’s hèè onne haand?” zèt er, “Wië hèt oech iet gedeun, kénger? Dzjie zit
allemol heilegans turelut!”
“Ho, paa”, zegge ze, “doë keuim hè dzjus énne boeëze man deur, en dië zeug
zow sjrikkelek koeëd en bènkelek oeët. Hië keuk bè zen growte ooge in ozze
neis,
en vië hebbe allemol ene growte sjrik gepak”.
“Wel, wel” zei de voier, “Bow ést’er bleve?”
“Doë est’er hénne gegon” zeine se.
“Dat’er waach” zei de voier, “Ich gon ater hem on. Koesch, koesch, kénger!
Ich zal hem wel krège.” En hië vleuch ter ater on.
Wa ziet’er, at’er de hoek eumgedrèt kump? Lup mich doeë en luëf!
Mèr het keuninkske és néj bang. Hië zet hem op de luëf zenne strank en hië
begint tegen hem te pastiëre: “Wa hèt dzjië bè mich toës te zukke,” zet’er,
“en men kénger bang te moake?”
De luëf trik hem doë niks van on, en hië lup deur.
Dan
begin het klein veugelke noch fèller te kiëke: “Dzjië hèt doeë niks te zukke,
zeg ich! En aa dzjië noch éns treuchkomp,” zet’et, “dan goo ens éit mètmoake.”
“Ich don da néj gjan,” zet’et, en het liech terbè ein powt op, “mer dan stamp
ich oech oere reuchstrank euver.”
En doeënoeë vliegt’er treuch noeë zénne neis.
“Zo kénger”, zet’er, “dië heub ich da oafgeliërd. Dië kump néj mei treuch.”