Se keem an’t Bett in’n Dodenhemd
   un harr ’n Licht in Hand.
Se weer noch witter as ähr Hemd
   un as de witte Wand.

So keem se langsaam langs de Stuv’
   un faat an de Gardien.
Se lücht un keek em in’t Gesich
   un lœhn sik œver hin.

Doch harr se Mund un Ogen to,
   de Bossen stunn’n ähr still,
Se röhr keen Lied un sehg’ doch ut
   as Een de spräken will.

Dat Gräsen kroop em langs den Rügg
   un Schuder dœr de Huud.
He meen, he schreg’ in Dodesangst,
   un broch keen Stimm herut.

He meen, he greep mit beide Hann’n
   un wehr sik vœr den Dood,
Un föhl mank alle Schreckensangst,
   he röhr ni’ Hand noch Foot.

Doch as he endli’ to sik keem,
   do gung se jüs ut d’ Dœr,
As Kried’ so witt, in’n Dodenhemd,
   un lücht sik langsaam vœr.