Se keem ant Bett inn Dodenhemd
   un harr en Licht in Hand,
Se weer noch witter as er Hemd
   un as de witte Wand.

So keem se langsam langs de Stuv
   un fat an de Gardin,
Se lücht un keek em int Gesich
   un læhn sik æwerhin.

Doch harr se Mund un Ogen to,
   de Bossen stunn er still,
Se röhr keen Lid un seeg doch ut
   as Een de spreken will.

Dat Gresen krop em langs den Rügg
   un Schuder dær de Hut,
He meen he schreeg in Dodesangst,
   un broch keen Stimm herut.

He meen he greep mit beide Hann’
   un wehr sik vær den Dod,
Un föhl mank alle Schreckensangst,
   he röhr ni Hand noch Fot.

Doch as he endli to sik keem,
   do gung se jüs ut Dær,
As Krid so witt, in Dodenhemd,
   un lücht sik langsam vær.