Sien Moder geiht un jammert.
Sien Vader wischt de Tran’n.
Ik melk de Köh un feeg’ de Stuv’.
Mi laat se stahn un gahn.

His mother goes around moaning.
His father wipes his tears.
I milk the cows and sweep the floor.
I don’t really count, it appears.

De Navers kaamt to tröösten
Un snackt en hartli’ Woord,
Un wenn se trööst, un wenn se weent,
Sliek ik mi truri’ foort.

The neighbors come to comfort,
Have lovely words for the lad,
And when they comfort, when they weep
I sneak away all sad.

Des Abends in’e Kamer
Bi depe, düüstre Nach,
Denn ween ik all de Laken natt
Bet an den hellen Dag.

Alone up in my bedroom,
Concealed by darkest night,
That’s when I soak my bed with tears
Until the day’s first light.

Se hebbt je noch en annern.
Se hebbt je noch een Sœhn.
Ik heff je nix as bittre Tran’n,
Un mutt se heemli’ ween’n.

Don’t they still have another,
Another son almost grown?
And what have I? Just bitter tears
That I must weep alone.

Un kaamt sin Kameraden
Un seggt, wa’ brav he weer,
So mutt ik rut alleen na’n Hoff,
Un legg mi an’e Eer.

And when his comrades visit
and say he was a brave guy
I have to go out to the yard alone,
Lie down on the ground to cry.

Mi dünkt, ik höör dat Scheten,
Un wa’ de Kugeln fallt,
Mi dünkt, ik höör, he röppt, he röppt:
Mien Anna, kumm man bald!

It’s as if I can hear the shooting,
The bullets’ whistle and beat.
It’s as if I can hear him calling,
“Come soon now, Anna, my sweet!”