Sien Moder geiht un jammert.
Sien Vader wischt de Tran’n.
Ik melk de Köh un feeg’ de Stuv’.
Mi laat se stahn un gahn.

De Navers kaamt to tröösten
Un snackt en hartli’ Woord,
Un wenn se trööst, un wenn se weent,
Sliek ik mi truri’ foort.

Des Abends in’e Kamer
Bi depe, düüstre Nach,
Denn ween ik all de Laken natt
Bet an den hellen Dag.

Se hebbt je noch en annern.
Se hebbt je noch een Sœhn.
Ik heff je nix as bittre Tran’n,
Un mutt se heemli’ ween’n.

Un kaamt sin Kameraden
Un seggt, wa’ brav he weer,
So mutt ik rut alleen na’n Hoff,
Un legg mi an’e Eer.

Mi dünkt, ik höör dat Scheten,
Un wa’ de Kugeln fallt,
Mi dünkt, ik höör, he röppt, he röppt:
Mien Anna, kumm man bald!