Version mit normalisierter Schreibweise
Version with normalized spelling

De Borrn bewäägt sik op un daal,
As gingst du langs ’n böken’n Bahl.
Dat Water schülpert in’e Graff.
De Grasnarv’ bevert op un af.
Dat geiht hendaal, dat geiht tohög’
So liesen as ’n Kinnerweg’.

Dat Moor is bruun, de Heid’ is bruun,
Dat Wullgras schient so witt as Duun,
So week as Sied’, so rein as Snee.
Den Haadbaar reckt dat bet an’t Knee.

Hier hüppt de Pock in’t Reet hentlang,
Un singt uns abends sien Gesang.
De Foss, de bruut. De Wachtel röppt.
De ganze Welt is still un slöppt.

Du höörst dien Schritt ni’, wenn du geihst.
Du höörst de Rüüschen, wenn du steihst.
Dat läävt un wäävt in’t ganze Feld,
As weer ’t bi Nacht ’n anner Welt.

Denn ward dat Moor so wied un groot.
Denn ward de Minsch so lütt to Mood.
Wull wäät, wa’ lang he dœr de Heid’
Noch frisch un kräfti’ geiht!