De Dag geiht to Rauh,
Op’t Gras liggt de Dau,
De Wulken ann Häben wardt rood.
Dat’s Allens so still,
Ik wäät ni wa’ ’k will,
Ik lööv’, mi is truri’ to Mod’.

De Pock quarkt int Rohr,
De Foss bruut int Moor,
Un wiet in de Feern schallt Gesang.
Mien Hart stiggt tohög’,
Ik wäät ni’, wa’ ’k sehg’,
De Traan’n loopt de Backen hentlang.

Daar achter de Weid’,
Wiet œver de Heid’,
Daar schimmert ann Himmel en Mœhl:
Dat is mi, as weer
Ik daar vör de Dœr,
Un seet op’n Mœhlnbarg un spääl.

Denn sehg’ daar Een rut,
Den kenn ik so gut,
Den seet ik so oft op’n Schoot;
De Steen leep un klung,
De Mann seet un sung,
Ann Häben de Wulken weern rood.

Do weer ik noch kleen.
Nu bün ik alleen.
Wull wäät, ob de Ol’ daar noch steiht?
De Luch is so luri’, –
Dat Leed is so truri’:
Gottloov, dat de Mœhl doch noch geiht!