De Dag geit to Rau,
Opt Gras liggt de Dau,
De Wulken ann Heben ward roth.
Dats Allens so still,
Ik weet ni wa’k will,
Ik löv, mi is truri to Moth.

De Pock quarkt int Rohr,
De Voss bru’t int Moor,
Un wit inne Feern schallt Gesank.
Min Hart stiggt to Höch,
Ik weet ni, wa’k seeg,
De Thran lopt de Backen hentlank.

Dar achter de Weid
Wit æwer de Heid
Dar schimmert ann Himmel en Mæl:
Dat is mi, as weer
Ik dar vær de Dær,
Un seet oppen Mælnbarg un spel.

Denn seeg dar Een rut,
Den kenn ik so gut,
Den seet ik so oft oppen Schot;
De Steen leep un klung,
De Mann seet un sung,
Ann Heben de Wulken weern roth.

Do weer ik noch kleen,
Nu bün ik alleen,
Wull weet, ob de Ol dar noch steit?
De Luch is so luri, –
Dat Leed is so truri:
Gottlof, dat de Mæl doch noch geit!