Mien Moderspraak, wa’ klingst du schöön!
Wa’ büst du mi vertruut!
Weer ook mien Hart as Stahl un Steen,
du dreevst den Stolt herut.

Du böögst mien stieve Nack so licht
as Moder mit ährn Arm,
du fichelst mi um’t Angesicht –
un still is alle Larm.

Ik föhl mi as en lüttjet Kind,
de ganze Welt is weg.
Du pust mi as en Vörjahrswind
de kranke Boss torecht.

Mien Obbe foldt mi noch de Hann’n
un seggt to mi: “Nu bä!”
Un “Vader unser” fang ik an,
as ik wull fröher dä.

Un föhl so deep: dat ward verstahn,
so sprickt dat Hart sik ut.
Un Rauh vun’n Himmel weiht mi an,
un allns is wedder guud!

Min Modersprak, so slicht un recht,
du ole, frame Räd’!
Wenn bloot en Mund “mien Vader” seggt,
so klingt mi ’t as ’n Bäd’.

So herrli’ klingt mi keen Musik
un singt keen Nachdigal;
mi loopt je gliek in’n Ogenblick
de hellen Tran’n hendaal.