Dat süht bi Dag’ so fründli’ ut
   mit Dœr un Finstern gääl.
Des Nachts is dat ’n gruli’ Huus.
   Denn slarrt dat langs de Dääl.

Dat slarrt op Tüffeln, Schritt för Schritt.
   Dat slarrt de hin un her.
Doch wenn de Dag des Morgens graut,
   so höört man dat ni’ mehr.

Dat’s jüs, as gung ’n ole Fru
   un söch de ganze Nach
Un kunn ni’ finn’n un söch un söch
   bet an den hellen Dag.

Dat kummt des Abends ut de Stuv’
   un wannert langs de Dääl
Un föhlt herum bi jede Dœr,
   as wenn de Slœtel fähl.

Dat funßelt an de Kœkendœr,
   dat klœtert an den Rink.
Dat kraut un grabbelt an de Bräd’
   un röhrt an Slött un Klink.

Denn slurrt dat wieder an de Wand
   un raschelt in den Gang.
Denn pett dat langs de Trepp tohög’
   un trufft de Bœn hentlang.

Daar trufft dat langsaam hin un her
   un wöhlt in Törf un Kaff.
Denn pett dat wedder na de Luuk
   un kummt de Trepp heraf.

De Saaldœr hett ’n iesen Käd’.
   Daar ritt dat ganze Stunn’n.
Doch wenn de Hahn des Morgens kreiht,
   is’t jedesmaal verswunn’n.