Dat süht bi Dag’ so fründli ut
   mit Dær un Finstern gel,
Des Nachts is dat en gruli Hus,
   denn slarrt dat langs de Del.

Dat slarrt op Tüffeln, Schritt vær Schritt,
   dat slarrt de hin un her,
Doch wenn de Dag des Morgens graut,
   so hört man dat ni mehr.

Dats jüs, as gung en ole Fru,
   un söch de ganze Nach,
Un kunn ni finn’ un söch un söch
   bet an den hellen Dag.

Dat kumt des Abends ut de Stuv
   un wannert langs de Del,
Un föhlt herum bi jede Dær,
   as wenn de Slætel fehl.

Dat funßelt an de Kækendær,
   dat klætert an den Rink,
Dat kraut un grabbelt an de Bred
   un röhrt an Slött un Klink.

Denn slurrt dat wieder an de Wand
   un raschelt in den Gank,
Denn pett dat langs de Trepp tohöch
   un trufft de Bæn hentlank.

Dar trufft dat langsam hin un her
   un wöhlt in Törf un Kaff,
Denn pett dat wedder na de Luk
   un kumt de Trepp heraf.

De Saaldær hett en isen Ked,
   dar ritt dat ganze Stunn’:
Doch wenn de Hahn des Morgens kreiht,
   ist jedesmal verswunn’.