Wenn nich de Pohl daar twischen weer
Vun Kiel bet Illinois,
So wuss ik noch een Minschen mehr,
De na Chicago reis’.

Denn sä ik: Gau den Kuffer packt!
Ik mutt maal höörn un sehn,
Wa’ man in ’t Westen plattdüütsch snackt,
Günt bi de groten Seen!

Waar fröher nachts bi Foss un Uul
Een eensaam Jäger sleep;
Waar sunst dat wille Kriegsgehuul
De Minschen schreck un reep:

Daar röppt uns ole Moderspraak
Nu Dusende tosaam’n;
To’n lustig, hartlich plattdüütsch Snack
Süht Illinois se kaam’n.

Ja, sunnerbaar un wunnerbaar!
Segg an: Wer harr dat dacht?
Wer ’t seggt harr noch vœr dörtig Jahr,
Den harr man luud belacht.

Den harr man seggt: In düütschen Lann’n,
Daar schaamt man sik vœr’t Platt,
Dat is bet dicht vœr’t Ünnergahn,
Keen Buur – he hett dat satt.

De Kinner lehrt al in de School:
Dat weer so groff, so roog,
Pass höögstens in ’e Kœk bi d’n Kohl
Un achter Putt un Ploog.

De aver, de vun Huus un Kluus’
De Noot drev’, dat Geschick,
De, de der gahn un wannern muss
Un söken na dat Glück,

Ut Vaderland un Heimaat foort,
Weg œver’t wiede Meer:
Höör de maal daar een plattdüütsch Woord –
Mein Gott! wa’ trock em ’t döör!

So herrli’ klung em keen Musik
Un sung keen Nachdigaal,
Em lepen gliek in Ogenblik
De hellen Traan’n hendaal.

Un as wi keem’n un sung’n op’t Nie
Den lang vergäten Klang:
fœr de weer ’t mehr as Melodie,
As Dichtung un Gesang.

De höör’n den Heimaatstoon herut,
As warr Reveille blaast.
De keem dat an, as reep dat luud:
So, Jungs! Un nu holdt fast!

De reep uns ole Moderspraak
To Dusende bi een
To’n hartli’ Snack un düchti’ Saak:
To’n Plattdüütschen Vereen.

Um fast to holn an düütsche Aart
In ’t nieje Vaderland,
Um optofrischen maal dat Hart,
To starken Kopp un Hand.

Wi Sängers aver hier to Huus’,
Wi spört ok ut de Feern
Den Wedderklang as Heimaatgruuß
Mit Stolt un banni’ geern.

Uns klingt dat as per Telefoon,
Jüm Hurrah, bet an ’t Hart,
Ik föhl dat as den höögsten Lohn,
De Dichters baden wardt.

Dat gifft ’n Echo. Ja, dat röppt
– Waar fœr ik strev’ un waak –
All wat bi uns in Dusel slöppt:
Holdt fast an Aard un Spraak!

Un kann ik nich, as ik wul much,
Mit fiern dar jüm Fest,
So schick ik jüm en Gruß un Spruch,
Min hartlichst un min best,

Vellich ok mal min öllsten Sæn,
– Vun sœben Foot as ik –
Mit plattdütsch Hart un lange Been’n,
Versteiht sik, un mi liek.

Un nu mien Spruch, de heet: Holdt fast
An plattdütsch Spraak un Aard!
Un fœr dat Fest: dat ’t blöht un wasst
Un jümmer schöner wardt!