Wenn nich de Pohl dartwischen weer
Vun Kiel bet Illinois,
So wuß ik noch en Minschen mehr,
De na Chicago reis’.

Denn sä ik: Gau den Kuffer packt!
Ik mutt mal hörn un sehn,
Wa man int Westen plattdütsch snackt,
Günt bi de groten Seen!

Wo fröher nachts bi Voß un Ul
En eensam Jäger sleep;
Wo sunst dat wille Kriegsgehul
De Minschen schreck un reep:

Dar röppt uns ole Modersprak
Nu Dusende tosam;
Ton lustig, hartlich plattdütsch Snack
Süt Illinois se kam’.

Ja, sunnerbar un wunnerbar!
Segg an: Wer harr dat dacht?
Wer’t seggt harr noch vær dörtig Jahr,
Den harr man lud belacht.

Den harr man seggt: In dütschen Lann,
Dar schamt man sik vært Platt,
Dat is bet dicht vært Ünnergan,
Keen Buur – he hett dat satt.

De Kinner lehrt al in de Schol:
Dat weer so grof, so rog,
Paß höchstens in’e Kæk bi’n Kohl
Un achter Putt un Plog.

De awer, de vun Hus un Klus
De Not drev, dat Geschick,
De, de der gan un wannern muß
Un söken na dat Glück,

Ut Vaderland un Heimat fort,
Weg æwert wide Meer:
Hör de mal dar en plattdütsch Wort –
Mein Gott! wa trock em’t dær.

So herrli klung em keen Musik
Un sung keen Nachdigal,
Em lepen gliek in Ogenblik
De hellen Thran hendal.

Un as wi keem’ un sungn op’t nie
Den lang vergeten Klang:
Vær de weer’t mehr as Melodie,
As Dichtung un Gesang.

De hörn den Heimatston herut,
As war Reveille blast.
De keem dat an, as reep dat lud:
So Jungs! Un nu holt fast!

De reep uns ole Modersprak
To Dusende bieen
Ton hartli Snack un düchti Sak:
Ton Plattdütschen Vereen.

Um fast to holn an dütsche Art
Int nie Vaderland,
Um optofrischen mal dat Hart,
To starken Kopp un Hand.

Wi Sängers awer hier to Hus,
Wi spört ok ut de Feern
Den Wedderklang as Heimatgruß
Mit Stolt un banni geern.

Uns klingt dat as per Telephon,
Jüm Hurrah, bet an’t Hart,
Ik föhl dat as den höchsten Lohn,
De Dichters baden ward.

Dat gift en Echo. Ja dat röppt
– Wovær ik strev un wak –
All wat bi uns in Dusel slöppt:
Holt fast an Art un Sprak!

Un kann ik nich, as ik wul much,
Mit fiern dar jüm Fest,
So schick ik jüm en Gruß un Spruch,
Min hartlichst un min best,

Vellich ok mal min öllsten Sæn,
– Vun sæben Fot as ik –
Mit plattdütsch Hart un lange Been,
Versteit sik, un mi lik.

Un nu min Spruch, de heet: Holt fast
An plattdütsch Sprak un Art!
Un vær dat fest: dat’t blöht un waßt
Un jümmer schöner ward!