Ein niederdeutsches Gedicht · A Low Saxon (Low German) Poem
Klaus Groth, Quickborn, 1856 · English:
Reinhard F. Hahn
Version
mit normalisierter Schreibweise · Version with normalized spelling
Bitte
den Cursor (Mauszeiger) für Vokabelhilfe auf schattierte Wörter legen.
De
Weg an unsen Tuun hentlang,
Daar weer dat wunnerschöön!
Daar weer des Morns mien
eersten Gang In’t Gras betan’eKneen.
Along our garden fence the way
Was the nicest one ever sees!
That’s where I walked first thing each day
With grass up to my knees.
Daar
spääl ik bet to Schummern hin,
Daar geev’ dat
Steen’n un Sand;
Des Abends haal mi Obberin
Un harr mi bi de Hand.
That’s where till dusk I’d play and hide,
In this spot full of rocks and sand.
Then Grandpa would take me back inside,
Leading me by the hand.
Denn
wünsch ik mi, ik weer so groot,
Dat ik derrœwersehg’,
Un Obbemeen,
un schütt den Hoot,
Dat keem noch väälstofröh.
I wished I was big and tall, I said,
Could see what’s out there, beyond.
Granddad just smiled, shaking his head,
“You’ll see much too soon,” he’d respond.
Dat
keem so wiet. Ik heff se sehn,
De Welt dar butenvœr:
Ik wull, se weer man half so schön, Asdo mien
Platz vœr d’ Dœr.
And so I did. I soon did see
The world that’s there to explore.
I only wish that it would be
Half as nice as my spot by the door.