Wat stœhnt der abends rut ut’t Moor?
Dat is de Wind in Reet un Rohr.
Och, ne! Dat is keen Reet un Wind.
Daar stœhnt ’n Fru! Daar weent ’n Kind!

What’s moaning on the moor at night?
It’s rustling reeds, the wind in flight.
Oh, no, it’s no reeds, no wind that sighs
But a woman’s moans, an infant’s cries!

Dat wimmert abends krank un swach.
Dat snuckert luud de ganze Nacht.
Dat flücht sik vœr de Morgensünn
As Nävel in de deepsten Grünn’n.

There’s whimpering around twilight
And noisy sobs throughout the night.
It flees at sunrise like a veil
Of mist descending in a dale.

Doch wenn de Schäper middags slöppt,
So höört he, wa’ dat liesen röppt,
So deep, so dump, so swack un leg’,
As gung der nerrn ’n Krankenweg’.

But when the shepherd naps by day
He hears soft cries not far away
So deeply, weakly through the still
As if from someone deadly ill.

Dat is ’n Seel, de hett keen Rauh.
De flücht sik as de Morgendau.
Dat is ’n Seel, de hett keen Fräd’.
De singt un singt ’n Wegenleed.

A restless soul soon out of sight,
It fades like dew come morning light,
A soul that finds no peace, that sighs
And sings and sings its lullabies.

Un is dat Moor alleen un kahl,
Un jaagt de Blœd’ vun’t Holt hendaal,
Denn flüggt se mit in Stroom un Larm –
’n bleke Diern, ähr Kind in’n Arm.

When life deserts the bare, bleak fen
And woods shed all their leaves again
She, too, leaves with the autumn wild—
A pale lass, in her arms her child.

Op Dubenheid’, daar is ’n Moor.
Daar staht de Wicheln kahl un soor.
In Dubenheid’, daar is ’n Lunk,
Doch schriggt der nu ni’ Pock noch Unk.

At Dove Heath there is swampy ground
With bare, dead willows all around.
At Dove Heath there’s a slough, a bog,
Yet you hear neither toad nor frog.

Dat witte Wullgras steiht der rund.
Daar is ’n Dœpel sünner Grund.
Dat Water siepert gröön un trag’
Un kummt bi Braken eerst to Dag’.

White cotton grass grows all around
A bottomless pond in dipping ground
Where water seeps up, oozing and green,
That just in bareness can be seen.

Dat is de Kuhl, daar smitt se ’t rin.
Dat is de Platz, daar mutt se hin.
Daar steiht un ritt se sik de Haar
Un is verswunn’n bet tokumm’n Jahr.

That’s where she repeats tossing her child,
The place that beckons her back through the wild,
Where she’ll stand, tear her hair, then disappear,
Not to return before next year.

De Wachtel röppt. De Harst, de kummt.
De Kukuuk is al lang verstummt. –
Nu höör! Wa’ stœhn dat luud un swaar!
Bald ward dat still bet tokumm’n Jahr.

When autumn comes you hear quails calling.
Cuckoo’s long gone when leaves are falling.
Listen! Those loud moans! Can’t you hear?
Soon they will stop until next year.