Wat stœhnt der abends rut ut’t Moor?
Dat is de Wind in Reet un Rohr.
Och, ne! Dat is keen Reet un Wind.
Daar stœhnt ’n Fru! Daar weent ’n Kind!

Dat wimmert abends krank un swach.
Dat snuckert luud de ganze Nacht.
Dat flücht sik vœr de Morgensünn
As Nävel in de deepsten Grünn’n.

Doch wenn de Schäper middags slöppt,
So höört he, wa’ dat liesen röppt,
So deep, so dump, so swack un leg’,
As gung der nerrn ’n Krankenweg’.

Dat is ’n Seel, de hett keen Rauh.
De flücht sik as de Morgendau.
Dat is ’n Seel, de hett keen Fräd’.
De singt un singt ’n Wegenleed.

Un is dat Moor alleen un kahl,
Un jaagt de Blœd’ vun’t Holt hendaal,
Denn flüggt se mit in Stroom un Larm –
’n bleke Diern, ähr Kind in’n Arm.

Op Dubenheid’, daar is ’n Moor.
Daar staht de Wicheln kahl un soor.
In Dubenheid’, daar is ’n Lunk,
Doch schriggt der nu ni’ Pock noch Unk.

Dat witte Wullgras steiht der rund.
Daar is ’n Dœpel sünner Grund.
Dat Water siepert gröön un trag’
Un kummt bi Braken eerst to Dag’.

Dat is de Kuhl, daar smitt se ’t rin.
Dat is de Platz, daar mutt se hin.
Daar steiht un ritt se sik de Haar
Un is verswunn’n bet tokumm’n Jahr.

De Wachtel röppt. De Harst, de kummt.
De Kukuuk is al lang verstummt. –
Nu höör! Wa’ stœhn dat luud un swaar!
Bald ward dat still bet tokumm’n Jahr.