Ik wull, wi weern noch kleen, Jehann.
Do weer de Welt so groot!
Wi seten op den Steen, Jehann.
Weest noch? Bi Navers Soot!
An’n Häben seil de stille Maan,
Wi sehgen, wa’ he leep,
Un snacken, wa’ de Himmel hoog
Un wa’ de Soot wull deep.

Weest noch, wa’ still dat weer, Jehann?
Daar röhr keen Blatt an’n Boom.
So is dat nu ni mehr, Jehann,
As höögstens noch in Droom.
Och ne! Wenn do de Schäper sung
Alleen in’t wiede Feld ...
Ni’ wahr, Jehann? Dat weer ’n Toon!
De eenzige op de Welt.

Mitünner in de Schummerntied
Denn wardt mi so to Mood.
Denn löppt mi ’t langs den Rügg so hitt,
As domaals bi den Soot.
Denn dreih ik mi so hasti’ um,
As weer ik nich alleen:
Doch allens, wat ik finn, Jehann,
Dat is – ik stah un ween.