Klaus Groth, de Minsch
Klaus Johann Groth –  an’n 24. Oostermaand 1819 as Möllersœhn in Heid’ (Dithmarschen,
Hulsteen) boorn un an’n 1. Braakmaand 1899 in Kiel dood bläven – wardt in
Düütschland mang ’n Barg Minschen as de wichtigste nedderdüütsche Dichter
ankäken. Groth is ook een vun de wichtigsten nedderdüütschen Philologen un Spraakaktivisten vun’t 19. Jahrhunnerd, een vun de Lüüd’, de de olde Sassenspraak vun Noorddüütschland un de oosternen Nedderlannen redden un quicken wullen. He was sik heel un deel bewusst vun’t kulturelle un spraakliche „nedderdüütsche“ (d.h. nedderfranksch-neddersassische) Kontinuum, dat to sien Tied noch in een Stück twüschen Fransch-Flannern un dat oosterne Baltikum bestahn dä. Groth schrev’ ’n groten Hümpel Riemels up Volksleed-Aard. De Warken, de de Lüüd’ upleevst hebbt, de findt sik in sien Riemelsammelsusen »Quickborn« (1856) un »Vær de Gærn« (1858). De bekanntsten mang jüm sünd „Min Modersprak“, „Min Jehann“ un „Matten Has’“. [Hier klicken för mehr œver Groth.]
|
