Mien Futen strield ’t Gross. Riem
verlöss sich in mien Tredd.
Hœvels ehüllt in Nacht.
Nävel ümfluurst de Mane mit pürper Gluud.
Hu
sall ’t fühln na so lange Bitternis,
hœr hiete Adem, felle Tonge, fœr iene Nacht?
Hu sall ’t wäden na so lange, wachten, hœr Name te nümen,
hœr open Lichem, hiet gekrœn,
vœr iene Nacht?
Hœr Dœre stieht open. ’k gah still naar binnen. Bla’n ritselt op de Flure.
Een müffe Locht van Dood, Ontbiending, pinnetreert mien Nœse.
De Dood,
danßt disse Nacht
De Dood, die danßt sien düsend Danßen.
Twee holle Ogen kiekt mej an.
Een Frage sweevt düüster dœr de Kamer:
warümme
ik
die iene Nacht.
Mien Geest ontwaakt, ’k sla op mien Ogen, en ’k sieh de Mane
in pürper Gluud,
een Mane, die ’t üütschrowt:
Bluud
fœr
Bluud.
