Is al aovend, ’t löp tegen twèeduuster en Grote Harold schöf wat mit zien voeten
deur de blaadern op de Toppiesbarg en zit vol mit prakkezaaties. “Grote Harold”
wordt hij in ’t dörp en wied daor buten enuumt umdat hij wel twei koppen groter
is dan de aandere keerls uut de streek. Hij deinkt an Manne en kan zodoende
zien gedachten niet meer bij zien wark holden … ’t Is dan ok gien wonder, dat
de schaopen die hij onder zien hoede ekregen hef, al een hiel ende de heide
op-edwaalt bint. Nee, de gedachten van Grote Harold bint bij Manne. Zien gedachten
waren regelmaotig bij Manne, ok wanneer hij heur in ’t dörp tegen kwam, dan
kun hij zien ogen niet van heur ofholden. Der kwamen dan van die oergevuulns
bij hum naor baoven. En vanmörgen kwam Manne naor hum toe op de heide. Waorumme
komp dat vervluukte wicht dan ok de heide op. Zij hef der umme vraogt … Ja,
zij hef der verdomme umme vraogt mit heur wulpse gedoe, net een loopse teefe,
die umme de rekel toe dreit. ’t Gat in de wiend en mar lonken. Now, now wet
ze ’t … Jazeker, ik heb heur eslaone, maor zij wal ja niet luustern … Dus he’k heur
eslaone … Zij hef te luustern … Zij wal ’t toch zölf … Dan mut zij niet zo
tegensparteln as ’t gebeuren giet …” Verscheurde kleren en bloed, zien haanden
onder ’t bloed, wat uut heur mond en neuze stroomde. Heur zachte janken, wat
amper baoven zien gekreun uut kun komen, meuk hum woest … “Niet meer janken. … Hold oe de kop. … Hold oe de kop zeg ik! En Grote Harold kneep, kneep zo
hard mit zien grote haanden, dat er wat knapte in dat slanke halsie van Manne … Zij lag hiel stille, mit grote ogen die angst uutstraalden en een mond waor
as de piene nog op te lezen was … “Weg, ie mut weg … Ik wul oe hier niet bij
mij holden … Nee, ik mut oe kwiet … Kiek mij niet zo an … Ie hebt der toch
zölf umme evraogt … Oh God, zij hef der toch zölf umme evraogt …!” Traonen
loopt Grote Harold aover de wangen. “Goed. Ie gaot niet weg, dan gao’k wel … A’k vanaovend terogge kome in ’t dörp, dan doe’k hiel gewoon, net asof der
niks an de haand is. Gien mèense, die as mij mit oe eziene hef, allent God en de Duuvel weet der van …”
’t Löp tegen twèeduuster en Grote Harold zit onder de bomen op de Toppiesbarg …”Waor is Manne …?” Harold schrikt op uut zien prakkezaaties en kek op. Naost
hum zit een manspersoon … “Waor is Manne …” Wördt veur de twèede keer evraogt …” “Ik ken gien Manne …” röp Harold verschrikt. “Is ’t bloed wat aj an oen
haanden en in oen kleren hebt zitten dan niet van Manne?” vrèug de manspersoon.
“Wie bin ie, God …?” Vrèug Harold en hij begunt angstig te worden. De persoon
gaf daor gien antwoord op … “O Heer, ik heb zundigt ik weet ’t.” jammert Harold,
“Bloedzunde kleeft an mien haanden en zit in mien kleren …!” Harold trilt as
een russe. “Laot God der buuten, die wul hier niks mit te maken hebben. Bloed
kleeft an oen haanden. Ja, moordenaar, verkrachter. Ik ben ’t, de Duuvel die
oe komp halen. Ieuwig zuj braanden in ’t vagevuur, bewust van de piene, die’j
een aander an-edaone hebt …” Nao dizze woorden giet de Duuvel staon en hij
wes naor een iekenboom, waor as an ien van de takken een touw hangt mit de
lusse der al in.“Kiek, oen enkele reis hangt al klaor. Maak daor gebruuk van, ’t zal oe de piene
van ’t vierendelen besparen … Zörg der veur, daj voldoende geld bij oe hebt
umme de veerman te betalen … Aanders bliej veur eeuwig hier aover de heide
spoken.” ’t Waren de duuvel zien leste woorden. En zo as hij ekomen is giet
hij ok weer weg, opgaond in de mist, die umme de Toppiesbarg hen begunt te
dwarreln … ’t Bint de nevelheksen, die Grote Harold die aovend in twèeduuster
’t touw umme zien nekke ziet doen. ’t Volk hef hum de aandere dag evunden,
bijna gelieke mit Manne … Naost hum lag de haorspelde, waormit Manne heur blonde
haor bij mekaar höld … Die mut hum op de iene of aandere maniere in zien buis
blieven steken wezen en is tiedens ’t verhangen op de grond evallen. Waor as
hij hung, daor is Grote Harold ok begraven. Zölfmoordenaars, die wèurden niet
in geweide grond begraven … ’t Volk hef hum iene dukaat in de mond estopt,
zodat hij de veerman veur zien aovertocht kun betalen. Spokerij op de heide
daor mus ’t volk van Börk niks van hebben …