idden in de winter wier ik vroeg in den ochend in de bèstie ebore. Ik kwam nog’â
vlug. Toen m’n vaoder, in de donkere, kouwe nacht, op z’n fiets nae ’t buurdurp
ree om de nieuwe, pas gevestigde, dokter t’ aelen glee ik kriesend de wèreld
binne. Vanwege de winter kwam ’k terechte op een molton onderdeken.
Tot grôte verbaezieng van m’n vaoder trof ’n, nae terugkomst van z’n fietstocht,
een soôrt lammetje an naest z’n vrouwe. ’t Bleek z’n mit katoenpluus beplakte
zeune te wezen.
De eêrste tied leefde ik zôas gebruukelijk et dierlijke leventje van een baby.
Problemen mit de voeding gienge zonder een spoôr in m’n geheugen achter te
laeten â m’n vurbie. Op een foto zag ik er nae een aolf jaer, in de zomer van
1930, welvaerend in kael uut. Dit aok te danken an poeiermelk uut een blikje;
’t eêtte Omnia volgens m’n zuster, ’k most ’r wèvee van spie mar ik kreeg toch
genoeg binne.