p 10 Meie 1940 oôrde m’n vroeg in den ochend à vliegtuugen overkomme. Ze maekten
een aor geluid as de tweêdekkers van Fokker, die op het vliegveld Aemstie d’r
tuus ao. Een radio ao m’n nog nie; daevò moste m’n nae m’n omoe, die ao een
ansluuting op de draedomroep. Daer oôrde m’n meer biezondereden. Onze koneginne
Willemina ield’n een striedlustige rede, waerin ze meldde dat onze troepen
dapper stand ielden en dat m’n achter de Waeterlinie veilig waere.
Dat bleek een stuitje laeter wel erg optimistisch
te wezen; zelf verdween ze een paer daegen laeter naer Engeland en nog een
paer daegen varder capituleerde
ons leger. Alleên Zeêland vocht nog deur. Vor ons eiland duurde dat mà kort.
Evochte wier d’er ôk nie. Eêst wiere onze fietsen die buute stongen estole
deur Nederlandse soldaoten. Een paer uren laeter kwaeme de Duitsers die ’t
zelfde deeje mit de nog over’ebleve fietsen.
Mien vaoder ao in de bleik achter ons uus een schuulkelder emaekt. De eêste
Duitser die m’n zaege, een jonge knul mit een Totenkopf embleem op z’n kraege,
liep geliek dae nae toe om te kieken of aolles goed was. De vuufde colonne
of luchtfoto’s ao d’r werk dus goed edae.