nzeker, stap veur stap,
beweeg ik mij,
op ’t strak gespannen koord.
Tik,tik,tik.
Mit elke stap, begeef ik mij
dichterbij de dood.
Tik,tik,tik.
Oen lichaam strak,
in ’t zwart,
straalt geilheid uut.
Ik streel oen gladde dijen,
oen wulpse boek
en schrief mien zaod in oe.
De zaandloper löp,
hij telt de tied,
korrel nao korrel.
Kobalt blauw, verslindt mij,
wij wordt iene.
De Zwarte weduwe hef een opvalende zwarte kleur en op heur boek hef zij een
rooie vlekke die der uutzet as een zaandloper. As ’t vrouwgien klaor is umme
te paren hangt zij onderste baoven in hèur webbe. Mar ’t mannegien dat paringsdrang
hef, is ok niet gek, hij wet in wat veur een gevaorlijke situatie hij belaand
dus gef hij riegelmaotig tiksignalen op op ’t webbe umme te laoten weten dat
’t de vrijer is die op bezuuk komp. Veur ’t paren scheidt ’t mannegien mit
zien achterlief een druppel zaodvloeistof of. Die zög hij op mit zien balpennen,
dat bint op poten liekende paringsorganen die veuran op zien kop zit. As ’t
mannegien ’t zaod inebracht hef dan mut hij maken dat hij weg komp aander wördt
hij mit huud en haor opevreten. Ja volk. Ie mut ’t er wat veur aover hebben
umme in een paar kobaltblauwe ogen te muggen kieken.
Frontpage
nzeker, stap veur stap,
