Arend Victorie

[To Arend Victorie’s index]

Jan

k heb mien breur gistern naor ’t hospice toe mutten brengen.

’t Was een zwaore gaank maor ’t kun gewoon niet langer, thuus was hij ok mar allennig en ’t was gewoon niet meer vertrouwd. Jan die hef uutzaaiingen in zien rechterarm, zien borst en in zien heufd. Baovendien hef Jan in verhoogde mate de ziekte van Alzheimer en hij begrep zölf niet waorumme hij uut zien huus mut. En waorumme hij niet weer terogge kan. Ik mankeer toch niks? Wanneer gaot wij now weer op huus an? Dat bint de vraogen waor hij als mar mit komp. En aj ’t hum dan uutlegt, dat hij hiel arg ziek is, dan is hij èempies stille en dan zeg hij: Dat is niet zo mooi … Hoe lang he’k nog te leven? ’t Ienigste wat wij daor op kunt antwoorden: Niet zo lange meer Jan. En dan zie’j hum naodeinken en zeg hij: Gaot wij dan now op huus an?

Olde man

Harfst kleurt bomen,
rimpels, tiekent zörgen
en ogen, vraogt naor gistern.
Gedachten, valt stille
in de harfstbladen.

Now, is weg,
vrogger komp weer.
Takken, wiegt zachies

Hen en weer.
Hen en weer.

Verdwaalt in ’t heden,
jaank naor vrogger,
naor Vaar en naor Moe
en ’t pad langs de wieke.

Takken wiegt zachies.

Veur hum hoeft ’t niet meer …

[To Arend Victorie’s index]