Uut een vrog stokkie proza van A. Roland Holst.
“Deirdre en de
zonen van Usnach” (1920 Palladium) Ummezet
van uut ’t Nederlaands naor ’t Drèins
deur Arend Victorie
Deirdre ’s hengaon
En zij die ekomen was, mèuk zöch klaor umme te doen wat de golven deed’n.
Wit, hiel stille gung zij in töt de raozernij,
en zij lèe hèurzölf an de roege voeten van de wèreld.
Hèur wachte de zee.
Al naoder.
Al luuder,
brèuken de golven nao een körte huuste,
die vrömd was en aangstig.
In ’t leste zwöl de vloed in de kloven en engten,
en spuulde stille aover de vlakke rots waorop zij lag.
Teroggespuulend naor de zee,
trok ’t an hèur natte klied.
Een aangstige lèegte van geluuden völ in.
Argens in ’t niks, rees ’t ende mar ’t höl zich stille,
allent de zee, aodemde zwaor,
en een meeuw schrowde rond umme de klippen hèer.
Hèur grote ogen, wied lös,
staarden naor de verlèuren wèreld.
Baoven veurbije varten scheen een braandgloed,
mar zij wus niet meer van de muren van vörsten,
zij giet hen, umme te heuren zingen veurbij dit lèven.
Vanuut de varste varte heurt zij hèur, wied weg,
vanuut een locht, achter wiend en tied,
daor zingt zij, een zulveren zingen,
asof daor in al ijler wördende jubel
een wèreld van bliedschap verries.
En heurende, begunt zij ’t zich te herinnern.
Toen hèur jaank te groot wèurde,
lèe zij hèur heufd dale naor ’t einder.
Daor, töt in de hiemel, was de zee, en zung.
Toen zij hen egaone was, kwam aover hèur ogen de wiend
en nam hèur aodem mit.
Van uut de diepe diepte weurde der eroepen,
en opstandigheid van de golven,
neeg töt een geweldige ondergang.
Rondumhèer, völ donderend de wèreld van water.
En daor was een opgaank van witte wolken
en een roepen van grote stemmen deur de ienzemheid.
Snel, verweide ’t schoem en ’t wèurde stille …
Duuster en mit machtige wuulingen,
zwöl de zee umhoog, tègen de steilte van ’t wèreldende …
Frontpage
