Little Old Lowlander Me

vun Marlou Lessing

Ik steil mi na de faste Wand vun Regen,
denn de Wind steiht stief, vertruut sin ruge Stimm,
he singt vun Land un See, ik lehn mi gegen
un de Blick geiht wied un sied bet an de Kimm.

Un fraagt de Lü, „’keen is de Deern op de Diekkroon?
Mit de Gummistebeln meist bet över’t Knie?
Is de narrsch? Hier gifft’t doch nix to sehn as platte Gegend!"
Ik segg: Little old Lowlander me...

Dat Gröön geiht dör de Bööm un dör de Wischen
dör’n Eerdball meist, so deep is ja düt Gröön,
un senkt sik mal en Oozeaan dortwüschen –
düt Land geiht wieder güntsiet all de Seen.

Un fraagt de Lü, „’keen höllt dat ut, sowat Öödes?!
Hier is nix los as Ackerland un Köh!
Un meistto natt! ’keen steiht dor mang de Wicheln? Sühst dat?"
Ik segg: Little old Lowlander me...