Mien voeten, strield ’t gros. Riem,
verlös zich in mien tred.
Heuvels, ehuld in nacht,
Nèvel, umfloerst de maone mit purper gloed.
Hoe zal’t vuuln, nao zo lange bitternis,
hèur hiete aodem, felle tonge, vèur iene nacht.
Hoe zal ’t wèden, nao zo lange, wachten, hèur name te numen,
hèur open lichem, hiet gekreun,
vèur iene nacht.
Hèur deure, stiet open ’k gao stil naor binnen blaa’n, ritseld op de vloere.
Een muffe locht, van dood, ontbiending, pinnetreerd mien neuze.
De dood,
daanst dizze nacht
De dood, die daanst zien duuzend daansen,
twee holle ogen kiekt mij an.
Een vraoge, zweeft duuster dèur de kamer,
waorumme
ik
die iene nacht.
Mien geest ontwaakt, ’k slao op mien ogen, en ’k zie de maone
in purper gloed.
Een maone, die ’t uutschrowt,
bloed
vèur
bloed.
