’t Jammert ’s aovends ziek in ’t rond.
’t Klaagt en ’t knarpt töt de morgenstond,
En ’t vlocht veur d’eerste zunnestralen,
as de nevel oplöst in de dalen.
Maor as de scheuper ’s middags slöp,
Dan heurde hij wat ’t lijzig röp,
Zo diepe en domp, zo zwak en wiek
Asof ’t de dood in d’ogen keek.
’t Is een ziel en die hef gien rust.
Zij löst op as de dauw de morgen kust.
’t Is een ziel in bange stried.
’t Zingt en zingt een wiegelied.
En is ’t in ’t moor ruuzig, kold,
En jag de wiend de blaa’n van ’t holt,
Dan vlög zij mit in die wilde wiend –
Een bleek jong wicht, in heur arm een kiend.
In de Doevenhei, daor lig een ven
Mit dooie wilgen der rondum hen.
In de Doevenhei lig een diep moeras.
Gien starfling waogt zich bij die plas.
’t Witte wollegrös gruit daor
Rondum ’t baodemloze moor.
’t Water borrelt gruun en ’t stinkt.
’t trekt oe dale en ie verdrinkt.
En in die koel smeet zij ooit ie heur kiend.
Dat is de plekke waor aj heur viendt.
Daor stiet zij en trekt uut heur haor
En is opiens verdwenen töt an ’t volgend jaor.
De kwartel slat, de harfst die komp.
De koekoek is al laank verstomd.
Maor heur, wat klaagt daor luud en zwaor?
Gauw is ’t weer stille, töt ankoomd jaor.
at klaagt daor ’s aovents ’t moor toch deur?
