Wenn de Kinner slapen,
heff ick Tied för di,
sick uns’ Harten drapen,
Leiw is üm un bi.
Un ick segg denn wedder:
„Mit di is dat schön.“
Abend kümmt nu nedder,
Wind strakt as ein Föhn.

Kinner wassen ranne,
Wünsche warden grot.
Sitten Klaus un Hanne
lang’ nich up denn’ Schot.
Un uns’ Leiw un Sorgen
wassen ümmer mit.
Frag mi oft, ‘Wat morgen
bringt so disse Tied...?’

All’ dat Kinnerhoegen
is mi nich tau düer.
Will mi ümmer rögen,
gläuh’n as so’n Füer.
Ok dat Kinnerweinen
söcht sien gaudet Recht;
all’ de lütten Beinen
bruken ehr’n Weg.

Wenn de Kinner slapen,
heff ick ok noch Tied.
Wat uns all’ künn drapen,
is dat all so wiet ...?
Un mien Hart will swäwen,
nich blot för uns’ Glück.
All’ dat Minschenläben
brukt sien gaudet Stück.