Ein Leed för
em mücht’ ick tau Nacht giern singen,
wenn Abendstiern un Maand an’n Häben stahn.
Mit weiken Wind treckt ’t Leed tau em sien
Bahn.
Wat Mudding singt, ward doch an’n schönsten klingen.
De Jung is dor. Hei wasst nu rin in’t Läben,
un sien lütt Ögings jüst denn’ Dag all seihn.
Sien Lachen sall dat Glück noch schöner wäben,
un üm em rüm sall allens gaut gescheihn.
Hei suugt de
Muddermelk mit gaude Pust.
Bostbengel kann de iersten Schräd’ bald wagen,
un wackelt leiw an Muddings Hand mit Lust.
So’n stukig
Jung kriggt keinein an
denn’ Kragen.
Hei is
so’n dägten mäkelborger Knuust.
Büst mien säut Schietebücks, un dat’s nich lagen.
