Et pietekeuntsje haa ze nésje in e wagekot néffers de sjheure. Up e ki vloogn
olletwai d’ oeders vors. Ze woarn van siens frét t’ hoaln voer hunder joengsjes
én azoo mostn ze ze wêl olaine in ’t nést loatn. Achter e létsje komt voader-pietekeuntsje
were thuus.
“Wad is ter gebeurd?” vraagt hen, “je zie junder lik uut jen haak? Wad hé je
giender wél uutgestookn té?”
“Mo voader”, zégn ze, “’t is hier e bastebéjer van e baiste lanks gekomm.
Hje was stief laik én hj’ haad hie grote koejoogn én hje kaik doamee zoe dullenholf
nor uus! Me wierdn stief benowd!”
“Aan ja”, zégt den own, “an waffere kant ist hen vorsgegoan?”
En de joengers: “Hje goengd hie langs gunterkantn!”
“Bluuf giender mor hier, ’k gon hém wé te stékn kriegn. Je moe junder
nie mi sjhraimm: ’k gon hém wé poale hén!” En hje vliegd hie vors.
Ost hen azoo bie e droaj komt, ziet hen e bastoard van e laiw loopm. Et
pietekeuntsje en hé gin sjhiet én spriengt bedain up die laiw ze rik. Hje makt
van ze foert teegn die grote baiste.
“Voe wa kom je gie bie mien huus én mak je gie mien joengers benowd?”
Mo de laiw geboart van low. Hje tsjaffert up ze duuzede gemaksjes deure.
“Mieljêrde!” sjhruuwelt et veugeltsje én da vermaist nog, “j’ en hé gie
hier nietent te zoekn. En os je gie da nog ain ki fiekst (én hj’ héft ze potsje
verdraignd up) tonne go je ’t an ginain mi vorsvertéln! ’k En zien der nie
an, mor os ’t moet, zoen ’k je van liefde ’t hérte instampm!”
En tonne vliegt hen were no zien nést.
“Azoo si, joengesjes, stop et mo mé blêtn. ’k Hén ’t hém up ze muule geplakt
dat hen junder moe grust loatn. J’ en moe junder gin sjhiet mir hén: die bastebéjer
is vors én hj ’ en go noojs mi were kairn!”