Überlänge (auch als „Schleifton“ bekannt) kommt in etlichen nordsächsischen Mundarten vor, in denen die alte Endsilbe mit -e verloren gegangen ist und der Endkonsonant stimmhaft und nicht nasal ist. Der betonte Vokal wird besonders lang ausgesprochen, und der Endkonsonant entgeht der Härtung (d.g., bleibt stimmhaft); z. B. Huus [hu:s] › Hüüs’ [hy:·z], Deev’ [de·ıf] › Deev’ [de:ıv], Dag [dax] › Daag’ [dα:·γ], Bruud [bru:t] › Brüüd’ [bry:·d], [bry:·].