Ein Leed för em mücht’ ick tau Nacht giern singen,
wenn Abendstiern un Maand an’n Häben stahn.
Mit weiken Wind treckt ’t Leed tau em sien Bahn.
Wat Mudding singt, ward doch an’n schönsten klingen.

De Jung is dor. Hei wasst nu rin in’t Läben,
un sien lütt Ögings jüst denn’ Dag all seihn.
Sien Lachen sall dat Glück noch schöner wäben,
un üm em rüm sall allens gaut gescheihn.

Hei suugt de Muddermelk mit gaude Pust.
Bostbengel kann de iersten Schräd’ bald wagen,
un wackelt leiw an Muddings Hand mit Lust.

So’n stukig Jung kriggt keinein an denn’ Kragen.
Hei is so’n dägten mäkelborger Knuust.
Büst mien säut Schietebücks, un dat’s nich lagen.