Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
Drenthe Low Saxon
Listen to
this translation narrated with native pronunciation:
’t Tüünkrupertien hatt sien Nüst eboot in ’t Achterhüüs. Op ’n Kehr waren allebede
de Oldelüi üteflögen, üm wat Æten för de Jonchies te halen –
en se hadden hör
Hümmelties glatt allennig thüüs elåten.
Nå ’n Tuurtien komp de Va weer béj Hüüs. „Wat is hier dann an de Hand?“ segg
e, „Wie heff u wat edåne, Kiender, da’ j’ ja hielemåle schrickerig bint?“
„Och, Va“, seggt se, „D’r kwamp hier kreck so ’n dicke Bülleback vörbéj.
Die sach d’r so gemien en grooelik üüt. Héj gaapte mit sien grote Ogen so uns
Nüssien binnen. En doar binne wéj so benaut van ewörden.“
„So“, segg de Va. „Woar is ’e hen dann?“
„No“, seggt se, „Héj is die Kanten üütegåhne.“
„Wach ie mar iens æmpies“, segg de Va, „ik gåh d’r dreck achterheer.
Stille mar, Kiender. Ik sal ’m well kriegen ...“
En héj flügg d’r achterhen.
As ’e de Huuk üm komp, löpp dår de Leöwe.
Mar ’t Tüünkrupertien is niet bange ütefallen. Héj gieht béj de Leöw op
de Rogge sitten en begünnt ’m üütteschelden. „Wat he’ j’ béj méj béj ’t Nüst
te süken, ieje?!“ segg ’e hellig, „en mien Jonchies benaut te maken?!“
De Leöwe treck ’m d’r nix van an en löpp gewohn wieder, as of ’e nix ehöört
heff.
No begünnt dat klein Krümmeltien noch hetziger antegåhn. „Ie hebbt doar
nix te süken, vertell ik u! En a’ j’ noch iens weer düürt te kommen“, segg
’e „dann sü’ j’ ’t well marken! Ik du ’t niet geern“ – en héj holt sien iene
Potien in de Locht – „mar ans mü’ ’k u de Rogge dör de Midden trappen!“
Doarnå flügg ’e weer op sien Nüst an.
„So, Kiender“, segg ’e, „Dat he’ ’k hüm moi ofelehrd. Die krie’ w’ hier
nooit weer te siehne!“