Heinz Kramer (1943–2003)

Low Saxon in the original orthography: Uns Heiner vun Clara Kramer-Freudenthal (19. Iesmoond 2003) Siet 13 Johr schrief ik Week för Week jedeen Sünnobend in mien Modersprook mien Kolumne för de „Norderstedter Zeitung”. Ümmer hebb ik mien Lesers weten loten woans dat üm mi steiht, un woans dat in mi utsüht. So swoor wüür mien Hatt noch nie nich. Uns Grootsöhn Jimmy is jüst ut de Döör. He mütt trüch no Australien woneem he leeft. Op den Dag nau för vierteihn Doog, den 05. in ‘n Iesmoond 2003 is uns Söhn Heiner, Jimmy sien Vadder, för ümmer vun uns gohn. De Kreeft hett em opfreten. Uns Jung’ hett nu sien Freden un keen Pien mihr. Gott Voder hett em to sik ropen. Will höpen, dat he in een betere Welt ankoom is. So, as uns Gloov uns dat seggt, warrt he dor boben op uns teuben. Mien Mamma hett to mi seggt no de Flucht ut Swinemünn: „Mien Diern, Gott gifft Di nich mihr to dregen, as Du dregen kannst”. So swoor as no mien Heiner sien Dood, hebb ik ober noch nie nich drogen. Siet Wiehnachten wüssen uns Kinner al dat Heiner swoorkrank in Victoria (Kanada) in ‘t Hospiz liggt. Se hebbt uns dat ober bet Oldjohrsobend verswegen. Nu müssen se jo ruut mit de Sprook, denn uns Heiner harr an’n Neejohrsdag Burtsdag. Sien 60. Lebensjohr hett he dor vullendt. Kloor, dat Mudder un Vadder em to Huus in Kanada anropen wulln, so as Johr för Johr. Wi hebbt unsen Jung ober in ‘t Sükenhuus anropen müßt. No mien Gratulotschoon hebb ik froogt: „Woans geiht Di dat, mien Jung?” Sien Anter wüür swack, kuum wohrtonehm: „Mutti, schlimmer kann’s nicht kommen”. Nu wüß ik wat ik to doon harr. De Klönkassen hett sik heet lopen. Sien Söhn James in Australien un sien Döchter Michelle und Chantal in Toronto müssen Bescheed hebben. James un Chantal hebbt sik ok fuurts afsproken und sünd, nodem se allns regelt harrn, noch för een Week no Victoria to jümehrn Vadder flogen. Dat hett em bannig good doon. Wohnt hebbt se bi jümehr Halvsüster Melinda. Veel hett Melinda för ehrn Vadder doon bet to sien letzten Stünn’n. Heiner sien Dochder Michelle kunn nich reisen, se harr jüst den lütten Jordan boorn. Heiner hett ober noch mitkregen, dat he nu twee Grootkinner hett. Sehn hett he Jessica un Jordan ober nich. För uns leevt uns Heiner in sien Kinner un Grootkinner wieder; dat is een groten Troost för uns. James, wi neumt em Jimmy, is vun sien Vadder un Grootvadder Heinz een Afklatsch in’t Utsehn. Jeedeen Obend Klock negen hebbt wi anropen bi unsen Heiner. De Swestern hebbt uns seggt, as dat een Obend een lütt beten loter worrn wüür, is he gans unruhig worrn. Iers as he uns Stimm hüürt hett, wörr he warrer ruhiger. He wull bloots uns Stimm hüürn. 40 Johr hett uns Jung in Kanada leevt. Ober de letzten Weken hett he veel düütsch snackt mit sien Betreuers. Villicht dörch uns telefoneern? In dat Hospiz wüür ober een Süster ut Lübeck; de hett em ok pleegt. Op den Trüchweg vun Victoria no Australien hett uns Jimmy noch för een Week Stotschoon bi uns mookt. He hett ok den Anroop ut dat Hospiz vun sien Vadder sien Afleben annohm. Wüür good för uns, dat uns Dochder Müsi (Gertrude) un Grootsöhn Jimmy sik mit dat Hospiz in perfektet Ingelsch ünnerhooln kunn. Een poor Doog för sien Dood hett mien Heining, nodem ik em Tschüß seggt harr, gans liesen antert: „Tschüß Mutti”. Dat wüürn sien letzten Wüür de ik ut sien Mund hüürt hebb. De beiden Wüür warr ik wull ümmer hüürn, wenn ik in mien Dinken bi em bün. Se sitt deep in mien Hatt. Toletzt kunn he nich mihr antern; de Knööf hebbt fehlt. Hebb mien Jung nich nochmool de Hand drücken, em nich mihr öber sien Kopp strieken kunnt. O, dat deit weeh. Uns Jimmy is warrer in Australien. De Afscheed is swoor fulln. Ober Gott meent dat liekers good mit uns, denn uns Söhn Diether mit sien Renate, uns Dochder Müsi mit ehrn Schorsch, un uns Frünn’n Christel un Jürgen stoht uns Dag för Dag to Siet. Se geevt uns Moot un Kraft dat Swore to dregen. Mit dat Öbersetten vun den Riemel »Dein Wille geschehe« hebb ik mi fleten Week mien Pien vun de Seel schreben. Ümmer warrer geiht mi de Satt »Dien Will’ schall schehn« dörch mien Kopp. Warrt ok noch duurn, bet ik dat seggen kann. Sluten müch ik mit een chinesschet Seggwuurt „Es ist der größte Fluch der Götter, wenn Eltern die eigenen Kinder überleben.” Wi wohr, wi wohr!! Dor liggt soveel Wohrheit binn. Dat weet ik nu iers, nodem uns Heiner vun uns gohn is. Melinda hett ehrn Vadder sien Wunsch, sien Asch’ an de See öbergeben, wohr mookt. Nu kann ik keen Graff plegen. Hebb mi een Dinksteed inricht. Een Bleck vull mit Rosen hett uns Gorner för em plant. (Uns Heiner harr Blomen un Deerten liekso giern as ik.) Ut mien Boodstuuvfinster kiek ik dorropp. Nu segg ik mien Heiner no’n Opstohn „Gun’ Morgen“, un iehr ik slopen goh „Gun’ Nacht”. Ik gläuv, mien Jung hüürt mi. Dissen Riemel hett mien Heiner mi to ‘n Mudderdag schreben as he üm de 16 Johr old wüür: Meiner Mutter 1940 schon ward Dir geboren der erste Sohn. 1942 dann war’s schön Den Knaben am Muttertag springen zu sehn. Doch 1943, dann oh Graus, Kam ein Störenfried in das Haus. Der Muttertag verlief genau so schön, Denn doppelt hält besser, Das kann man versteh’n. Doch Du ertrugst dieses große Leid, Und nach einiger Zeit, Da war’s schon soweit, Der Knabe ward munter und machte Krawall Und die Ohrfeigen knallten mit lautem Schall. Doch als die ersten Jahre waren vorbei, Da wurden schon ordentlicher die Zwei. Sie waren vernünftig, das kann man wohl sagen Und Mutter fuhr stolz sie im Kinderwagen. Doch dann kam die Schule mit großem Hallo, Da ging’s an die Schularbeit, einer war froh. Doch Nummero zwei fand’s gar nicht so nett, Er spielte oft krank, und lag dann im Bett. Und endlich nach acht weiteren Jahren Kam Meister Adebar nochmals gefahren. Er setzte ein Mägdelein ab, zart und fein, Das sollte der Familie Maskottchen sein Auch sie war so wie wir, ziemlich gescheit, Doch es wechselten bei ihr oft Kummer und Leid. Aber Fehler hat nun einmal jedes Kind, Das kann man nicht ändern, Gott hat’s so bestimmt. Doch die Jahre geh’n vorüber, ja auch sie geh’n vorbei, Und Du sorgst für uns, als wenn’s Selbstverständlichkeit sei. Du zogst uns groß mit gar manchem Leid, Drum möchte ich Dir danken für die lange Zeit. Dein Heiner Hier de annere Riemel: Dien Will’ schall schehn! „Dien Will’ schall schehn!” So hebb ik seggt giern, as Noot, Pien un Ploog noch wüürn fiern. Doch denn käumen Stünn’, vull Bang un swoor, to wullt mi’t kuum öber de Lippen, oh Herr. Wenn dat Hatt blött, un de Seel’ weent, de hille Dag is Nacht wi meent, denn, jo denn is dat unseggbor swoor, to seggen: „Dien Will’ schall schehn, oh Herr!” Denn müch ik ropen: „Herr, mütt dat sien? Bloots dat nich, nee dat nich, oh Voder mien”. Mien Hatt dat struuvt sik, den Weg to gohn, un ik kann den Allmächtigen gor nich verstohn, un roop in all’ dat Leed un de Pien: „Mien Gott, mien Gott, schall dat Leed denn sien?” Un warrer un warrer: „Oh Voder, vergeev, vergeev mien Twiefel, Du hest mi doch leev. Vertehrt sik mien Hatt ok in Weeh un Pien, mütt doch Dien Weg de rechte sien. Dien Will’ is schehn dwoors, wenn’t ik ok nich will, ober mookt ditt Weten dat Hatt mi nich still. Gott liehr Du mi vun Hattensgrund, dat ik mit mien Hatt snack, un nich mit den Mund. „Dien Will’ schall schehn! Nich as ik dat will!” Bloots so warrt dat bilütten in mi still. Gott Voder, wend’ af mien Hatt vun disse Welt, un führ Du mi so, as Di dat fallt. Sünd ruuf ok Dien Weeg un vun Duurn vull, ik weet, Du führst mi ümmer wohl. Dit schall mien däglich Beed nu ween: „Will nix mihr hebben, as Di Herr alleen. Dien Will’ schall schehn wenn de Sünn mi lacht, Dien Will’ schall schehn in Bedröfnisnacht, Dien Will’ schall schehn nu för all’ de Tiet. So nehm mien Hatt un mien Hannen un führ Du mi! Wenn ok dat Enn’ vun Dien Weeg ik nich kann sehn, Du führst mi good, Herr, Dien Will’ schall schehn”. De Autor is  nich bekannt. In dat Nedderdüütsche hett Clara Kramer-Freudenthal dat öbersett.

English translation by R. F. Hahn: Our Heiner by Clara Kramer-Freudenthal (February 19, 2003)  Every Saturday now, for 13 years, I have been writing my weekly column for the newspaper Norderstedter Zeitung. I have always let my readers in on how things are going for me and how I am doing mentally and emotionally. Never before have I had such a heavy heart. Our grandson Jimmy just walked out the door. He had to return to Australia, which is where he lives. Two weeks ago to the day, on February 5, 2003, our son Heiner—Jimmy’s dad—has left us for good. Cancer ate him up. Our son is now in peace and free of pain. God, our father, has called him to his side. I hope he has gone to a better world. According to our faith, he is waiting for us there. After my escape from Świnoujście (Swienemünde), my mum said to me, “Sweetheart, God doesn’t give you more to bear than you can stand to bear.” Never before have I borne as much and anything as grave as what I have been bearing since my Heiner’s death. Our children had already known since Christmas that Heiner was lying gravely ill in a hospice in Victoria (Canada). But they had kept it to themselves until New Year’s Eve. That is when they could keep it secret no longer, because New Year’s Eve is our Heiner’s birthday. He had completed his 60th year in that place. Naturally, his mum and dad were going to call him at his house in Canada, as they had done every year. So now we had to call our son in the hospital. After wishing him a happy birthday I asked, “How are you doing, son?” His response was faint, difficult to hear. “Mom, it couldn’t be worse.” Now I knew what I needed to do. The phone reached the overheating point. His son James in Australia and his daughters Michelle and Chantal in Toronto needed to be informed. James and Chantal immediately made arrangements and flew to their father’s side for a week. This was very good for him. They stayed at their half-sister Melinda’s. Melinda had done a lot for her father up to his last hours. Heiner’s daughter Michelle was not able to travel; she had just given birth to little Jordan. Heiner still found out about having a second grandchild. But he did not get to see Jessica and Jordan. In our minds, Heiner continues to live in his children and grandchildren. That is a great source of solace for us. James—we call him Jimmy—is the spitting image of his father and of his grandfather Heinz. We called our Heiner every night at nine. The nurses told us that he had been a bit on edge when we called later that usual one evening. He calmed down only when he heard our voices. Our son had lived in Canada for 40 years. During his last weeks he often addressed his caretakers in German. Perhaps because of our calls? But in the hospice there was a nurse from Lübeck. She ended up looking after him. Our Jimmy stopped over at our place for a week on his way back to Australia. It was he who took the call from the hospice informing us of his father’s passing. It was good thing that our daughter Müsi (Gertrude) and our grandson Jimmy were able to communicate with the hospice in perfect English. A few days before his death, when I had said good-bye, my Heining replied with a very soft voice, “Bye, Mom.” Those were the last words I heard from his mouth. I’ll probably hear those words for all times, whenever he is in my thoughts. They are embedded deeply in my heart. The last few times we called he could not answer; he did not have the strength. I was not able to hold my son’s hand time and stroke his head once more. Oh, this hurts! Our Jimmy is back in Australia. It was hard to say good-bye. But God probably means well for us, because our son Diether and his Renate, our daughter Müsi with her Schorsch (Georg), and our friends Christel and Jürgen stand by us every day. They give us courage and strength to bear the hard lot. Last week I expressed my anguish in my translation of the poem “Thy Will Be Done.” The phrase “Thy Will Be Done” keeps going through my head. It will take some time till I can say it. I want to end with a Chinese proverb: “For parents to survive their children is the gods’ utmost curse.” How true, how true! There is a lot of truth to it. It is only now that I know so, now that our Heiner has left us. According to her father’s wish, Melinda scattered her father’s ashes in the ocean. I can’t take care of a grave now. I have made myself a little memorial. Our gardener planted a bed of roses for him. (Our Heiner loved flowers and animals just as much as I do.) I can look at it from my bathroom window. These days I say to my Heiner “Good morning” after I get up and “Good night” when I go to bed. I believe my son can hear me. The following is a poem my Heiner wrote for me [in German] for Mother’s Day when he was 16 years old: To My Mother It was in 1940 that you had your first son. Then, in 1942, it was nice To see the boy jump about on Mother’s Day. But then, in 1943—what dread!— A troublemaker entered the house. But you endured this great misfortune, And some time later It came to this: The boy grew lively and went quite wild, And soon you heard slaps in the face. But when the first few years had passed The two of them straightened up a bit. They were sensible—you might say that— And Mother pushed the stroller proudly about. But then came school with much to-do, Time for homework—one of them pleased. But the other wasn’t quite so delighted, Often lay in bed malingering. And eight years later then, at last, Mr. Stork came to pay another visit. He delivered a girl, gentle and sweet, Who then became the family’s mascot. She was like us, pretty darn smart, Though in her case sorrow often turn into grief . But no child on earth is without any faults. That’s how it is; God has given it so. And the years will pass; they too will go by, And you take care of us, thinking nothing of it. You raised us despite problems that came our way. That’s why I want to thank you for all that time. Your Heiner Here is the other poem: Thy Will Be Done!  “Thy will be done” I liked to say, before want, pain and nuisance came my way. But then came the hour of fear and discord when I could hardly utter the words, o Lord. Light is like darkness it sometimes seems when your heart bleeds and your very soul screams. That’s when it’s incredibly hard to say, “Thy will be done, Lord, be done this way!” Then I want to cry, “O Lord, must it be? Don’t let it be that, Lord, not that for me!” My heart is reluctant to go down that way. I’m incredulous, God, am full of dismay, and call out in sorrow and misery, ‘O my God, my God, must this grief really be?’ and over and over again, ‘Lord, forgive! Forgive the misgivings with which I live!’ My heart may languish with sorrow and fright, But Yours is the way, and it must be right. Your will has been done despite my objection, Though this thought won’t allay my heart’s disaffection. Instruct me, Lord—for my spirit is weak— to speak from my heart, not my mouth, when I speak. Thy will be done, not my personal will! Only this makes my heart grow steadily still. Lord, lead my heart from this worldly sphere, and guide me as you choose while I’m still here. Though the path is rough and paved with remorse, You, Lord, guide me wisely on my life’s course. This, now, shall my daily prayer be: ‘I wish for no one and nothing but Thee. Thy will be done when the sun shines bright. Thy will be done in darkest night, will be done forever and a day. Take my heart and hands and show me the way. Though I can’t perceive the end of this run, You guide me well, Lord, Thy will be done.’” Author unknown. Low German translation by Clara Kramer-Freudenthal [Translation by R. F. Hahn, ©2004]

Dat sülve in de Allgemene Neddersassische Schriefwies’ >

The same in General Low Saxon Orthography >

Trüch na de Inholdsangaav'
Back to the table of contents
Gästbook / Visitors Book

Düsse Siedenserie ward vun Reinhard F. Hahn (sassisch@geocities.com) rutgeven. Alle Warken sünd rechtlich schütt un dröfft nich ahn Verlööf (Clara.Kramer@t-online.de) wiedergeven warrn. De Achtergrund is 'n Tackendook, dat vun Fro Kramer-Freudenthal ehr egene Hand maakt worrn is.

This page series is being published by Reinhard F. Hahn (sassisch@geocities.com). All work are copyrighted and may not be distributed without permission (Clara.Kramer@t-online.de). The background is a handkerchief with lace border made by Ms. Kramer-Freudenthal's own hand.

---

© 2004, R. F. Hahn

 

Heinz Kramer (1943–2003)

Low Saxon in the original orthography: Uns Heiner vun Clara Kramer-Freudenthal (19. Iesmoond 2003) Siet 13 Johr schrief ik Week för Week jedeen Sünnobend in mien Modersprook mien Kolumne för de „Norderstedter Zeitung”. Ümmer hebb ik mien Lesers weten loten woans dat üm mi steiht, un woans dat in mi utsüht. So swoor wüür mien Hatt noch nie nich. Uns Grootsöhn Jimmy is jüst ut de Döör. He mütt trüch no Australien woneem he leeft. Op den Dag nau för vierteihn Doog, den 05. in ‘n Iesmoond 2003 is uns Söhn Heiner, Jimmy sien Vadder, för ümmer vun uns gohn. De Kreeft hett em opfreten. Uns Jung’ hett nu sien Freden un keen Pien mihr. Gott Voder hett em to sik ropen. Will höpen, dat he in een betere Welt ankoom is. So, as uns Gloov uns dat seggt, warrt he dor boben op uns teuben. Mien Mamma hett to mi seggt no de Flucht ut Swinemünn: „Mien Diern, Gott gifft Di nich mihr to dregen, as Du dregen kannst”. So swoor as no mien Heiner sien Dood, hebb ik ober noch nie nich drogen. Siet Wiehnachten wüssen uns Kinner al dat Heiner swoorkrank in Victoria (Kanada) in ‘t Hospiz liggt. Se hebbt uns dat ober bet Oldjohrsobend verswegen. Nu müssen se jo ruut mit de Sprook, denn uns Heiner harr an’n Neejohrsdag Burtsdag. Sien 60. Lebensjohr hett he dor vullendt. Kloor, dat Mudder un Vadder em to Huus in Kanada anropen wulln, so as Johr för Johr. Wi hebbt unsen Jung ober in ‘t Sükenhuus anropen müßt. No mien Gratulotschoon hebb ik froogt: „Woans geiht Di dat, mien Jung?” Sien Anter wüür swack, kuum wohrtonehm: „Mutti, schlimmer kann’s nicht kommen”. Nu wüß ik wat ik to doon harr. De Klönkassen hett sik heet lopen. Sien Söhn James in Australien un sien Döchter Michelle und Chantal in Toronto müssen Bescheed hebben. James un Chantal hebbt sik ok fuurts afsproken und sünd, nodem se allns regelt harrn, noch för een Week no Victoria to jümehrn Vadder flogen. Dat hett em bannig good doon. Wohnt hebbt se bi jümehr Halvsüster Melinda. Veel hett Melinda för ehrn Vadder doon bet to sien letzten Stünn’n. Heiner sien Dochder Michelle kunn nich reisen, se harr jüst den lütten Jordan boorn. Heiner hett ober noch mitkregen, dat he nu twee Grootkinner hett. Sehn hett he Jessica un Jordan ober nich. För uns leevt uns Heiner in sien Kinner un Grootkinner wieder; dat is een groten Troost för uns. James, wi neumt em Jimmy, is vun sien Vadder un Grootvadder Heinz een Afklatsch in’t Utsehn. Jeedeen Obend Klock negen hebbt wi anropen bi unsen Heiner. De Swestern hebbt uns seggt, as dat een Obend een lütt beten loter worrn wüür, is he gans unruhig worrn. Iers as he uns Stimm hüürt hett, wörr he warrer ruhiger. He wull bloots uns Stimm hüürn. 40 Johr hett uns Jung in Kanada leevt. Ober de letzten Weken hett he veel düütsch snackt mit sien Betreuers. Villicht dörch uns telefoneern? In dat Hospiz wüür ober een Süster ut Lübeck; de hett em ok pleegt. Op den Trüchweg vun Victoria no Australien hett uns Jimmy noch för een Week Stotschoon bi uns mookt. He hett ok den Anroop ut dat Hospiz vun sien Vadder sien Afleben annohm. Wüür good för uns, dat uns Dochder Müsi (Gertrude) un Grootsöhn Jimmy sik mit dat Hospiz in perfektet Ingelsch ünnerhooln kunn. Een poor Doog för sien Dood hett mien Heining, nodem ik em Tschüß seggt harr, gans liesen antert: „Tschüß Mutti”. Dat wüürn sien letzten Wüür de ik ut sien Mund hüürt hebb. De beiden Wüür warr ik wull ümmer hüürn, wenn ik in mien Dinken bi em bün. Se sitt deep in mien Hatt. Toletzt kunn he nich mihr antern; de Knööf hebbt fehlt. Hebb mien Jung nich nochmool de Hand drücken, em nich mihr öber sien Kopp strieken kunnt. O, dat deit weeh. Uns Jimmy is warrer in Australien. De Afscheed is swoor fulln. Ober Gott meent dat liekers good mit uns, denn uns Söhn Diether mit sien Renate, uns Dochder Müsi mit ehrn Schorsch, un uns Frünn’n Christel un Jürgen stoht uns Dag för Dag to Siet. Se geevt uns Moot un Kraft dat Swore to dregen. Mit dat Öbersetten vun den Riemel »Dein Wille geschehe« hebb ik mi fleten Week mien Pien vun de Seel schreben. Ümmer warrer geiht mi de Satt »Dien Will’ schall schehn« dörch mien Kopp. Warrt ok noch duurn, bet ik dat seggen kann. Sluten müch ik mit een chinesschet Seggwuurt „Es ist der größte Fluch der Götter, wenn Eltern die eigenen Kinder überleben.” Wi wohr, wi wohr!! Dor liggt soveel Wohrheit binn. Dat weet ik nu iers, nodem uns Heiner vun uns gohn is. Melinda hett ehrn Vadder sien Wunsch, sien Asch’ an de See öbergeben, wohr mookt. Nu kann ik keen Graff plegen. Hebb mi een Dinksteed inricht. Een Bleck vull mit Rosen hett uns Gorner för em plant. (Uns Heiner harr Blomen un Deerten liekso giern as ik.) Ut mien Boodstuuvfinster kiek ik dorropp. Nu segg ik mien Heiner no’n Opstohn „Gun’ Morgen“, un iehr ik slopen goh „Gun’ Nacht”. Ik gläuv, mien Jung hüürt mi. Dissen Riemel hett mien Heiner mi to ‘n Mudderdag schreben as he üm de 16 Johr old wüür: Meiner Mutter 1940 schon ward Dir geboren der erste Sohn. 1942 dann war’s schön Den Knaben am Muttertag springen zu sehn. Doch 1943, dann oh Graus, Kam ein Störenfried in das Haus. Der Muttertag verlief genau so schön, Denn doppelt hält besser, Das kann man versteh’n. Doch Du ertrugst dieses große Leid, Und nach einiger Zeit, Da war’s schon soweit, Der Knabe ward munter und machte Krawall Und die Ohrfeigen knallten mit lautem Schall. Doch als die ersten Jahre waren vorbei, Da wurden schon ordentlicher die Zwei. Sie waren vernünftig, das kann man wohl sagen Und Mutter fuhr stolz sie im Kinderwagen. Doch dann kam die Schule mit großem Hallo, Da ging’s an die Schularbeit, einer war froh. Doch Nummero zwei fand’s gar nicht so nett, Er spielte oft krank, und lag dann im Bett. Und endlich nach acht weiteren Jahren Kam Meister Adebar nochmals gefahren. Er setzte ein Mägdelein ab, zart und fein, Das sollte der Familie Maskottchen sein Auch sie war so wie wir, ziemlich gescheit, Doch es wechselten bei ihr oft Kummer und Leid. Aber Fehler hat nun einmal jedes Kind, Das kann man nicht ändern, Gott hat’s so bestimmt. Doch die Jahre geh’n vorüber, ja auch sie geh’n vorbei, Und Du sorgst für uns, als wenn’s Selbstverständlichkeit sei. Du zogst uns groß mit gar manchem Leid, Drum möchte ich Dir danken für die lange Zeit. Dein Heiner Hier de annere Riemel: Dien Will’ schall schehn! „Dien Will’ schall schehn!” So hebb ik seggt giern, as Noot, Pien un Ploog noch wüürn fiern. Doch denn käumen Stünn’, vull Bang un swoor, to wullt mi’t kuum öber de Lippen, oh Herr. Wenn dat Hatt blött, un de Seel’ weent, de hille Dag is Nacht wi meent, denn, jo denn is dat unseggbor swoor, to seggen: „Dien Will’ schall schehn, oh Herr!” Denn müch ik ropen: „Herr, mütt dat sien? Bloots dat nich, nee dat nich, oh Voder mien”. Mien Hatt dat struuvt sik, den Weg to gohn, un ik kann den Allmächtigen gor nich verstohn, un roop in all’ dat Leed un de Pien: „Mien Gott, mien Gott, schall dat Leed denn sien?” Un warrer un warrer: „Oh Voder, vergeev, vergeev mien Twiefel, Du hest mi doch leev. Vertehrt sik mien Hatt ok in Weeh un Pien, mütt doch Dien Weg de rechte sien. Dien Will’ is schehn dwoors, wenn’t ik ok nich will, ober mookt ditt Weten dat Hatt mi nich still. Gott liehr Du mi vun Hattensgrund, dat ik mit mien Hatt snack, un nich mit den Mund. „Dien Will’ schall schehn! Nich as ik dat will!” Bloots so warrt dat bilütten in mi still. Gott Voder, wend’ af mien Hatt vun disse Welt, un führ Du mi so, as Di dat fallt. Sünd ruuf ok Dien Weeg un vun Duurn vull, ik weet, Du führst mi ümmer wohl. Dit schall mien däglich Beed nu ween: „Will nix mihr hebben, as Di Herr alleen. Dien Will’ schall schehn wenn de Sünn mi lacht, Dien Will’ schall schehn in Bedröfnisnacht, Dien Will’ schall schehn nu för all’ de Tiet. So nehm mien Hatt un mien Hannen un führ Du mi! Wenn ok dat Enn’ vun Dien Weeg ik nich kann sehn, Du führst mi good, Herr, Dien Will’ schall schehn”. De Autor is  nich bekannt. In dat Nedderdüütsche hett Clara Kramer-Freudenthal dat öbersett.

English translation by R. F. Hahn: Our Heiner by Clara Kramer-Freudenthal (February 19, 2003)  Every Saturday now, for 13 years, I have been writing my weekly column for the newspaper Norderstedter Zeitung. I have always let my readers in on how things are going for me and how I am doing mentally and emotionally. Never before have I had such a heavy heart. Our grandson Jimmy just walked out the door. He had to return to Australia, which is where he lives. Two weeks ago to the day, on February 5, 2003, our son Heiner—Jimmy’s dad—has left us for good. Cancer ate him up. Our son is now in peace and free of pain. God, our father, has called him to his side. I hope he has gone to a better world. According to our faith, he is waiting for us there. After my escape from Świnoujście (Swienemünde), my mum said to me, “Sweetheart, God doesn’t give you more to bear than you can stand to bear.” Never before have I borne as much and anything as grave as what I have been bearing since my Heiner’s death. Our children had already known since Christmas that Heiner was lying gravely ill in a hospice in Victoria (Canada). But they had kept it to themselves until New Year’s Eve. That is when they could keep it secret no longer, because New Year’s Eve is our Heiner’s birthday. He had completed his 60th year in that place. Naturally, his mum and dad were going to call him at his house in Canada, as they had done every year. So now we had to call our son in the hospital. After wishing him a happy birthday I asked, “How are you doing, son?” His response was faint, difficult to hear. “Mom, it couldn’t be worse.” Now I knew what I needed to do. The phone reached the overheating point. His son James in Australia and his daughters Michelle and Chantal in Toronto needed to be informed. James and Chantal immediately made arrangements and flew to their father’s side for a week. This was very good for him. They stayed at their half-sister Melinda’s. Melinda had done a lot for her father up to his last hours. Heiner’s daughter Michelle was not able to travel; she had just given birth to little Jordan. Heiner still found out about having a second grandchild. But he did not get to see Jessica and Jordan. In our minds, Heiner continues to live in his children and grandchildren. That is a great source of solace for us. James—we call him Jimmy—is the spitting image of his father and of his grandfather Heinz. We called our Heiner every night at nine. The nurses told us that he had been a bit on edge when we called later that usual one evening. He calmed down only when he heard our voices. Our son had lived in Canada for 40 years. During his last weeks he often addressed his caretakers in German. Perhaps because of our calls? But in the hospice there was a nurse from Lübeck. She ended up looking after him. Our Jimmy stopped over at our place for a week on his way back to Australia. It was he who took the call from the hospice informing us of his father’s passing. It was good thing that our daughter Müsi (Gertrude) and our grandson Jimmy were able to communicate with the hospice in perfect English. A few days before his death, when I had said good-bye, my Heining replied with a very soft voice, “Bye, Mom.” Those were the last words I heard from his mouth. I’ll probably hear those words for all times, whenever he is in my thoughts. They are embedded deeply in my heart. The last few times we called he could not answer; he did not have the strength. I was not able to hold my son’s hand time and stroke his head once more. Oh, this hurts! Our Jimmy is back in Australia. It was hard to say good-bye. But God probably means well for us, because our son Diether and his Renate, our daughter Müsi with her Schorsch (Georg), and our friends Christel and Jürgen stand by us every day. They give us courage and strength to bear the hard lot. Last week I expressed my anguish in my translation of the poem “Thy Will Be Done.” The phrase “Thy Will Be Done” keeps going through my head. It will take some time till I can say it. I want to end with a Chinese proverb: “For parents to survive their children is the gods’ utmost curse.” How true, how true! There is a lot of truth to it. It is only now that I know so, now that our Heiner has left us. According to her father’s wish, Melinda scattered her father’s ashes in the ocean. I can’t take care of a grave now. I have made myself a little memorial. Our gardener planted a bed of roses for him. (Our Heiner loved flowers and animals just as much as I do.) I can look at it from my bathroom window. These days I say to my Heiner “Good morning” after I get up and “Good night” when I go to bed. I believe my son can hear me. The following is a poem my Heiner wrote for me [in German] for Mother’s Day when he was 16 years old: To My Mother It was in 1940 that you had your first son. Then, in 1942, it was nice To see the boy jump about on Mother’s Day. But then, in 1943—what dread!— A troublemaker entered the house. But you endured this great misfortune, And some time later It came to this: The boy grew lively and went quite wild, And soon you heard slaps in the face. But when the first few years had passed The two of them straightened up a bit. They were sensible—you might say that— And Mother pushed the stroller proudly about. But then came school with much to-do, Time for homework—one of them pleased. But the other wasn’t quite so delighted, Often lay in bed malingering. And eight years later then, at last, Mr. Stork came to pay another visit. He delivered a girl, gentle and sweet, Who then became the family’s mascot. She was like us, pretty darn smart, Though in her case sorrow often turn into grief . But no child on earth is without any faults. That’s how it is; God has given it so. And the years will pass; they too will go by, And you take care of us, thinking nothing of it. You raised us despite problems that came our way. That’s why I want to thank you for all that time. Your Heiner Here is the other poem: Thy Will Be Done!  “Thy will be done” I liked to say, before want, pain and nuisance came my way. But then came the hour of fear and discord when I could hardly utter the words, o Lord. Light is like darkness it sometimes seems when your heart bleeds and your very soul screams. That’s when it’s incredibly hard to say, “Thy will be done, Lord, be done this way!” Then I want to cry, “O Lord, must it be? Don’t let it be that, Lord, not that for me!” My heart is reluctant to go down that way. I’m incredulous, God, am full of dismay, and call out in sorrow and misery, ‘O my God, my God, must this grief really be?’ and over and over again, ‘Lord, forgive! Forgive the misgivings with which I live!’ My heart may languish with sorrow and fright, But Yours is the way, and it must be right. Your will has been done despite my objection, Though this thought won’t allay my heart’s disaffection. Instruct me, Lord—for my spirit is weak— to speak from my heart, not my mouth, when I speak. Thy will be done, not my personal will! Only this makes my heart grow steadily still. Lord, lead my heart from this worldly sphere, and guide me as you choose while I’m still here. Though the path is rough and paved with remorse, You, Lord, guide me wisely on my life’s course. This, now, shall my daily prayer be: ‘I wish for no one and nothing but Thee. Thy will be done when the sun shines bright. Thy will be done in darkest night, will be done forever and a day. Take my heart and hands and show me the way. Though I can’t perceive the end of this run, You guide me well, Lord, Thy will be done.’” Author unknown. Low German translation by Clara Kramer-Freudenthal [Translation by R. F. Hahn, ©2004]

Dat sülve in de Allgemene Neddersassische Schriefwies’ >

The same in General Low Saxon Orthography >

Trüch na de Inholdsangaav'
Back to the table of contents
Gästbook / Visitors Book

Düsse Siedenserie ward vun Reinhard F. Hahn (sassisch@geocities.com) rutgeven. Alle Warken sünd rechtlich schütt un dröfft nich ahn Verlööf (Clara.Kramer@t-online.de) wiedergeven warrn. De Achtergrund is 'n Tackendook, dat vun Fro Kramer-Freudenthal ehr egene Hand maakt worrn is.

This page series is being published by Reinhard F. Hahn (sassisch@geocities.com). All work are copyrighted and may not be distributed without permission (Clara.Kramer@t-online.de). The background is a handkerchief with lace border made by Ms. Kramer-Freudenthal's own hand.

---

© 2004, R. F. Hahn